بررسي رابطه انگيزه پيشرفت با تمايل به كارآفريني و تبيين نقش ميانجي خودكار آمدي پژوهشي دانشجويان تحصيلات تكميلي

Investigating the relationship between the motivation of progress with the desire for entrepreneurship and the role of the mediator of postgraduate research automation

كارآفريني رگ حياتي هر كشوري محسوب مي‌شود و در ايجاد اشتغال نقش به سزايي دارد، به طوري در اكثر كشور هاي جهان و اخيرا در كشور خودمان نيز واحد هاي به نام كارآفريني ايجاد شده است تا علاوه بر ايجاد انگيزه در دانشجويان و در شناسايي دانشجويان با استعداد در انواع زمينه ها ،كمك شايان توجهي به دانشگاه ها و بخش هاي خصوصي جهت استفاده موثر از اين افراد و به كار گيري آنان متناسب با تخصص و مهارتشان دارد، ضرورت اين امر نشان دهنده آن است كه بايد بيشتر از هر چيزي روي كارآفريني سرمايه گذاري كنيم و بيشتر به ترغيب و ايجاد انگيزها در دانشجويان بپردازيم. از اين رو هدف پژوهش حاضر نيز، بررسي رابطه انگيزه پيشرفت با تمايل به كارآفريني و خودكارآمدي پژوهشي دانشجويان تحصيلات تكميلي است. روش پژوهش توصيفي و از نوع همبستگي با جامعه آماري شامل دانشجويان تحصيلات تكميلي دانشگاه تبريز به تعداد7287 نفر بود، كه با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس 130 نفر به عنوان نمونه آماري پژوهش انتخاب شدند. ابزارهاي اندازه گيري شامل سه پرسشنامه انگيزه پيشرفت به ترتيب با 27سوال، خودكارآمدي پژوهشي 48 سوال و انگيزه كارآفريني 8 سوال براساس مقياس 5 درجه‌اي ليكرت بود. پايايي اين پرسشنامه‌ها به ترتيب برابر با 90/0به دست آمده انگيزه كارآفريني 85/0 و خودكارآمدي پژوهشي 96/0 برآورد گرديده است. داده هاي به دست آمده از راه ضريب همبستگي پيرسون و با استفاده از نرم افزار SPSS,LISREL تجزيه تحليل گرديد و نتايج اين پژوهش نشان داد كه ضريب همبستگي بين انگيزه كارآفريني و خودكارآمدي پژوهشي و انگيزه پيشرفت در سطح (001/0≤ p) معنادار است؛ اما ضريب همبستگي بين خودكارآمدي پژوهشي و انگيزه پيشرفت معنادار به دست نيامد.