كاربرد ايزوتوپ هاي سولفور و اكسيژن در شناسايي منشاء و تغييرات پس از رسوبگذاري نهشته هاي ژيپس: مطالعه موردي از سازند ساچون، جنوب شرق شيراز

واحد تبخيري سازند ساچون مهمترين واحد سنگ چينه اي سازند ساچون در جنوب شرق شيراز مي باشد كه از لايه ها، لامينه ها و نودول هاي تبخيري (عمدتا ژيپس) به همراه ميان لايه هاي مارن و كربناته تشكيل شده است. مقادير ايزوتوپ سولفور ( ) ژيپس لايه اي قسمت بالاي واحد تبخيري با ميانگين+18.82‰ VCDT انطباق نسبتا خوبي با ميانگين مقادير ايزوتوپ سولفور سولفات تبخيري دريايي ائوسن پيشين (ميانگين + 19 ‰ VCDT) دارد كه مي توان تشكيل آنها را از شورابه دريايي آن زمان و بدون ورودي قاره اي، جابجايي مجدد تبخيري هاي قديمه و احيا باكتريايي مهم تفسير نمود. سبك شدگي مقادير ايزوتوپ اكسيژن ( ) ژيپس لايه اي قسمت بالاي واحد تبخيري (ميانگين+6.74‰ SMOW) نسبت به منحني جهاني ايزوتوپ اكسيژن سولفات دريايي (+13-15‰ SMOW) نشان دهنده تبادلات ايزوتوپي گسترده با آب هاي متئوريكي با مقادير كمتر در طي رخنمون يافتن رسوبات تبخيري است.