بررسي قابليت هاي جنبش مينيماليسم در پوستر هاي طراحان گرافيك ايران (۱۳۷۰-۱۳۹۰)

جنبش هنري مينيماليسم در دهه 1960 در واكنش به نقاشي احساسي اكسپرسيونيسم انتزاعي در نيويورك به منصه ظهور رسيد. اين هنر، ابتدا در قالب احجام ساده هندسي توليد شده از مواد صنعتي ظاهر گرديد. اما به تدريج نفوذ آن در همه جا فراگير شد و گستره وسيعي شامل طراحي صنعتي، موسيقي، ادبيات و طراحي گرافيك را نيز در برگرفت. رويكرد مينيماليسم در طراحي گرافيك از پيشينه ي قابل توجهي برخوردار بوده است و گرافيك يعني هنر خلاصه شده در فرم و محتوا. سادگي و ايجاز نيز مهمترين شاخص بصري است كه گرافيك مينيمال از هنر مينيماليستي دريافت كرده است. انديشه ي مينيماليسم در طراحي گرافيك از جايگاه ويژه اي برخوردار است. چرا كه هدف از طراحي گرافيك، ارائه ي افكار پيچيده ي طراح در قالب ايده هاي خلاقانه با حداقل تصاوير و زبان و در كمترين زمان با بيشترين تاثير بر مخاطب مي باشد. به طوري كه با نگاهي اجمالي به آثار طراحي گرافيك به نظر مي رسد اين رويكرد در آثار طراحان برجسته واجد اهميت بوده است. اين مقاله به بررسي مينيماليسم در حوزه ي طراحي پوستر مي پردازد. روش انجام پژوهش توصيفي تحليلي است. با توجه به اين مساله هدف كلي اين پژوهش شناخت سبك مينيماليسم و بررسي قابليت هاي جنبش مينيماليسم در طراحي پوسترهاي ايران به منظور بررسي ميزان تأثير پذيري پوسترها مينيمال ايران بر دنياي امروز و مخاطب بوده است.