استخراج مفاهيم ناظر بر نشانه‌شناسي شهري در جهت ارتقاء خوانايي محيط

نشانه‌گذاري بر محيط عاملي براي معنا دادن به ساختار محيط مي‌باشد كه نقش مهمي در خوانش و ادراك محيط دارد. نشانه‌ها به عنوان عاملي برجسته و عنصري طبيعي يا مصنوعي، نقش بسزايي براي هدايت افراد در محيط را دارند. نبود اين نشانه‌ها در محيط موجب سرگشتگي و اضطراب ناشي از عدم آشنايي با محيط مي‌شود. هدف نشانه شناسي بررسي فرآيند پيدايش نشانه‌ها، نحوه‌ي دلالت آنها و كاربردشان مي‌باشد. بنابراين هدف اين پژوهش شناسايي معيارهاي مؤثر بر نشانه شدن يك عنصر و شكل‌گيري آن و همچنين ميزان اهميّت نشانه‌ها در محيط مي‌باشد. اثر معاني نمادين محيط ساخته شده در زندگي مردم در دهه‌هاي گذشته و در عين حال بي‌توجهي طراحان محيطي به اين مواضع، اهميّت پرداختن به اين موضوع را نشان مي‌دهد. با فرض آنكه فرايند‌هاي بنيادين روان‌شناختي مردم يكسان است محيط ممكن است به شكل متعارفي ارزش‌گذاري شود. سوال اصلي اين مقاله پرداختن به اين موضوع است كه «فرايند ارزش‌گذاري بر عناصر محيطي به عنوان نشانه چگونه صورت ميگيرد». روش تحقيق به صورت كيفي بوده و جنبه‌ي كاربردي داشته و براي تبيين يافته‌ها از روش توصيفي استفاده مي‌شود. روش گردآوري اطلاعات به شيوه‌ي كتابخانه‌اي بوده و تحليل اطلاعات بر مبناي تحليل توصيفي مي‌باشد. يافته‌هاي به دست‌ آمده از مباني نظري پژوهش سه معيار «ويژگي رويت‌پذيري»، «ويژگي فرم(برجستگي و معنا)»، «ويژگي اهميّت و استفاده‌ي خاص» را براي بازشناسي و ايجاد نشانه‌ها نشان داد كه در پايان به صورت مدلي مفهومي ارائه شد.