رويكرد به چندصدايي در موسيقي دستگاهي ايران

رويكرد به چندصدايي يا پولي فوني در موسيقي دستگاهي ايران، حاصل برخورد فرهنگ ايراني با موسيقي كلاسيك غرب در يك قرن گذشته است. نمونه هاي اوليه در آثار علينقي وزيري (1265-1358) شنيده مي شود. او در نظر داشت تا با انطباق مباني موسيقي دستگاهي با موسيقي كلاسيك غرب به نوعي هارموني متناسب با اين موسيقي دست يابد. بعدها ديگر موسيقي دانان ايراني، راه هاي مختلفي در اين زمينه مي گشايند؛ به خصوص برخي قوم موسيقي شناسان، بدون تاثير گرفتن از انواع چندصدايي در موسيقي كلاسيك غرب، نمونه هايي از چندصدايي موجود در فرهنگ گسترده ي موسيقي نواحي ايران را معرفي مي كنند و زمينه اي براي استفاده از آن در موسيقي دستگاهي فراهم مي سازند. همچنين آهنگسازان ايراني متاخر به جاي نظريه پردازي محض، به ارائه ي نمونه هايي از تجربيات خود در رويكرد به چندصدايي در انواع مختلف موسيقي ايراني مي پردازند. بر اين اساس در مقاله ي حاضر ضمن ارائه ي تعريفي جامع تر از چندصدايي، تجربيات مختلف در زمينه ي رويكرد به آن در موسيقي دستگاهي معرفي مي شوند.