تحولات دوران قاجاريه و تاثير آن بر فرهنگ و هنر و شرايط اجتماعي آن دوره

هر فرهنگي، مجموعه‌اي از متون پيشينة خود و تاريخ تحولات فرهنگي و تجربه‌هاي خود را از ارتباط بين فرهنگي و آميزش بين فرهنگي خواهد داشت و در عين خود بودن در همة تاريخ و در دورة معاصر بيشتر وابسته به ديگري فرهنگي بوده است. تئاتر ايراني به عنوان نمادي از فرهنگ كشور ماست كه داراي سابقه‌اي ديرينه است و با تاروپود اين كشور پيوند خورده است. مقالة حاضر در نظر دارد با توجه به هنر نمايش، به ادبيات نمايشي ايران، كه شاخه‌اي از فرهنگ ايران زمين را شكل مي‌دهد، نگاهي نو بياندازد؛ همچنين شرايط اجتماعي – فرهنگي و ميزان اهميت تئاتر در دورة قاجار در زمينه ادبيات نمايشي ايران را بررسي نمايد. اين پژوهش از نوع توصيفي و روش گردآوري اطلاعات به صورت كتابخانه‌اي است. نتايج تحقيق نشان مي دهد كه عصر قاجار از جمله دوره‌هاي حساس تاريخ ايران است. دوره‌اي كه سنت و مدرنيته در ابتدا به هم پيوند خورده و هنر اين دوره پيوند نزديكي با سياست پيدا مي‌كند. شواهد تاريخي عصر قاجاريه نشانگر گونه‌هاي مختلف پيوندهاي هنر و سياست است. بنابراين شايد بتوان اين دوره را رنسانس هنري ايران دانست چرا كه علاوه بر توجه و پيشرفت اثار هنري در اين دوره شاهد تحولي جديد در هنر نمايشي ايران و شكل گيري تعزيه و همچنين حضور زنان در اثار نمايشي كه نوعي شكسته شدن حصارهاي تعصب و در پرده نگه داشتن زن باشد.