خطابات قرآن در نگاه آيت‌ الله العظمي فاضل لنكراني(ره) و آيت‌ الله معرفت(ره)

«خطابات قرآن» از موضوعات محوري بين دو علم اصول فقه وعلوم قرآن است كه در علم اصول به «خطابات شفاهي» معروف است. اين موضوع حاوي دوبحث است: يكي اين‌كه آيا قرآن، روش خطابي دارد يا كتابي؟ تغييرتعابير و تركيبات و فضاي خطاب و اين‌كه شرايط نوشتاري درآن ديده نمي‌شود، ظاهراً حاكي از خطابه‌اي بودن آن است درحالي‌كه برخي، كتاب بودن قرآن را دليل اسلوب كتابي آن دانسته كه از فصاحت و بلاغتي بي‌نظير برخوردار است. بحث ديگر حجيت خطابات قرآن است؛ به علت جاودانه بودن قرآن كه مستلزم عموميت حجيت آن براي همگان ولزوم مراجعه به آن براي دستيابي به سعادت ابدي، كه نظر همه مسلمانان در اين امر متّحد است، برفرض پذيرفتن خطابي بودن قرآن، حجيت خطابات آن به طور مستقيم متوجه حاضران در جلسه وغيرمستقيم از طريق اصل«تأويل وتنزيل» يا «قاعده اشتراك» براي غير حاضران حجيت خواهد داشت وبا فرض كتابي بودن خطابات آن، با استفاده از «قضاياي حقيقيه»، براي غير حاضران قابل اثبات است. بحث دوم با وجود نتيجه واحد، طريق اثبات متفاوت دارند. نوشتار پيش‌رو، با روش تحليلي ـ اسنادي، به بررسي تطبيقي نظرات دو فقيه قرآن‌پژوه؛ آيت‌الله العظمي فاضل لنكراني، وآيت‌الله محمدهادي معرفت پرداخته است.