نقد نظرات مستشرقان دربارۀ تحريف قرآن با تأكيد بر آراء آيت‌الله العظمي فاضل‌ لنكراني(ره)

در آثار بيشتر مستشرقان، تحريف قرآن به «زياده»، «نقيصه»، «جابجايي»، «تبديل كلمات به مترادف» و«تبديل به‌غيرمترادف» ادعا شده‌است. مستشرقان جمع قرآن را پس از رحلت پيامبر(ص) مي‌دانند، كه با اين وجود، دگرگوني، افزايش و كاهش در آن طبيعي است؛ همچنين به الهي بودن رسالت پيامبر(ص) وعصمت ايشان باور ندارند واز نظر آن‌ها، فكر جمع قرآن، زماني پيدا شد كه بخشي از آن‌چه پيامبر(ص) قرآن مي‌ناميد، از يادها رفته بود. روايات تحريف‌نما و اختلافات گزارش شده از مصحف‌هاي صحابه، دو دليل ديگر بر اين ادعاست. عدم درك پيوند معنايي برخي آيات نيز مستشرقان را برآن داشته تا انتقال آن‌ها را از جاي اصلي به محل كنوني حدس بزنند.آيت‌الله العظمي فاضل(ره) اين ادله را مخدوش دانسته، اثبات مي‌كنند كه جمع قرآن در زمان خود پيامبر(ص) صورت گرفته و ايشان از آغاز به فكر ثبت معجزه جاويدان خود بوده‌اند. به نظر ايشان، روايات تحريف‌نما يا معنايي غير از تحريف مصطلح را منظور دارند و يا به حكم اخبار عرضه، مردود‌ند؛ به‌علاوه، عمدتا اعتبار سندي ندارند واز افرادي فاسد همچون «سيّاري» نقل شده‌اند. اما دليل اعتبار، ديگر دست‌آويز قول به تحريف، ناشي از بيگانگي مدعيان آن از تفسير است. در تفاسير، براي موارد ادعايي، وجوه روشني بر ارتباط آيات ارائه شده است.در ضمن، اين موارد در برابر ادله‌ي سلامت قرآن تاب مقاومت را ندارند. در نتيجه قرآن همان است كه بر پيامبر(ص) نازل شده و بدون تغيير اكنون در دست ماست.