بررسي سهم فروپاشي تابشي و غير تابشي در گسيل خود‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌به‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خودي تابشگر كوانتومي در مجاورت نانوذره پلاسمونيكي

Investigation of the contribution of radiative and non-radiative decay in the spontaneous emission of a quantum emitter close to a plasmonic nanoparticle

استفاده از نانوذرات پلاسمونيكي يكي از روش #38;rlm;هاي موثر كنترل گسيل خودبه #38;rlm;خودي تابشگر كوانتومي است. در اين مقاله، از نانوذره پلاسمونيكي براي بررسي سهم فروپاشي تابشي و غيرتابشي در گسيل خودبه #38;rlm;خودي تابشگر كوانتومي استفاده شده است. به اين منظور، يك تابشگر كوانتومي در مجاورت نانوذره #38;rlm;اي از جنس نقره در نظر گرفته شده و با استفاده از روش تقريب دو قطبي جفت شده، تغييرات تابش خودبه #38;rlm;خودي كل، سهم گسيل تابشي و غير تابشي تابشگر كوانتومي بر حسب طول موج و فاصله از نانوذره، مورد بررسي قرار گرفته است. نتايج به دست آمده نشان مي #38;rlm;دهند با افزايش قطر نانوذره وكاهش فاصله نانوذره از تابشگر كوانتومي، بيشينه گسيل خودبه #38;rlm;خودي كل و سهم فروپاشي تابشي افزايش مي #38;rlm;يابد.

The use of plasmonic nanoparticles is one of the effective methods for controlling the spontaneous emission of a quantum emitter. In this paper, a plasmonic nanoparticle has been used to investigate the contribution of radiative and non-radiative decay in the spontaneous emission of the quantum emitter. To this end, a quantum emitter has been considered in the vicinity of a silver nanoparticle and by using the coupled dipole approximation method, spontaneous emission, contribution of radiative and non-radiative decay variations of the quantum emitter, in terms of wavelength and distance from the nanoparticle, have been investigated. The obtained results show that with the increase in the nanoparticle diameter and reduction in the spacing of the nanoparticle from the quantum emitter, the maximum spontaneous emission and contribution of radiative decay are increased.