نقش دست‌سازه‌ها در انگيزش پيشرفت: يك مطالعه در آموزش زيست‌شناسي پايه دهم

همگام با پيشرفت و توسعه علوم و فناوري شاهد دگرگوني‌هايي در فلسفه، محتوا و روش‌هاي آموزشي هستيم. رويكردهاي سنتي و تصور انتقال دانش توسط معلم به مخاطبان، جاي خود را به رويكردهاي نويني نظير ساختن‌گرايي (ساختن دانش و ايجاد يادگيري معنادار توسط خود يادگيرنده) داده است. به همين دليل بهترين سرمايه‌گذاري در آموزش‌وپرورش توجه بيشتر به شيوه‌هاي نوين آموزشي است كه يكي از اين شيوه‌ها استفاده از دست‌سازه‌ها مي‌باشد. از طرفي ديگر درزمينه تربيتي، مربيان و معلمان مي‌توانند با اعمال شيوه‌هاي مناسب، انگيزش‌پيشرفت را در دانش‌آموزان شناسايي و آن را رشد دهند. لذا در اين پژوهش به بررسي مقايسه ميزان تأثيرگذاري روش تدريس به كمك دست‌سازه‌ها بر انگيزه‌پيشرفت نسبت به روش سنتي در زيست‌شناسي پايه دهم پرداخته‌شده است. شيوه تحقيق از نوع شبه آزمايشي به روش طرح 4 گروهي سولومون مي‌باشد. جامعه آماري كليه دانش‌آموزان پسر پايه دهم فريدن در سال تحصيلي 1396-1395 است. نمونه آماري شامل چهار گروه است كه مجموعاً 103 نفر هستند و به روش خوشه‌اي صورت گرفته و اختصاص آن‌ها به گروه آزمايش و گواه كاملاً تصادفي است. در گروه‌هاي آزمايش تدريس همراه با استفاده از دست‌سازه‌ها است و در گروه‌هاي گواه تدريس به روش سنتي بوده است. نتايج حاصل از تحليل آماري در سطح 5% تفاوت معني‌داري رابين گروه‌هاي گواه و آزمايش نشان مي‌دهد؛ كه نشان‌دهنده مؤثر بودن استفاده از دست‌سازه‌ها روي انگيزش‌پيشرفت در مبحث از ياخته تا گياه نسبت به روش سنتي است.