بررسي نقش آموزش و پرورش در باره آموزش محيط زيست به منظور توسعه پايدار در جامعه

آموزش محيط زيست، اصولي ترين شيوه براي حفاظت محيط زيست است كه نقش آموزش و پرورش و ديگر سازمانهاي دولتي از اهميت خاصي برخوردار هستند. آموزش محيط زيست يك موضوع پرارزش و پيچيده اي است كه جنبه هاي اقتصادي، سياسي، اجتماعي، معنوي و زيباشناختي را در بر مي گيرد. آموزش محيط زيست داراي تاريخچه طولاني، منابع و اهداف متعددي است و بسته به كشور هر جامعه ي به اشكال مختلفي مي باشند. هرچند دانش و شيوه هاي آن در گروه هاي بومي متنوع هستند ولي در باره شيوه هاي زندگي در طبيعت مشترك مي باشند. علاوه بر ارائه دانش، مي بايست دانش آموزان در جهت تفكر انتقادي و فعال، شهروند متعهد، تجزيه و تحليل موضوعات و ارائه راه حل هاي نوآورانه تربيت شوند. آموزش محيط زيست نه تنها براي دانش آموزان بلكه براي افراد بزرگسال در جهت حفظ منابع زيستي لازم است. لذا به غير از آموزش و پرورش موسسات ديگر بايد برنامه ريزي هايي به عمل آورند كه در جهت آموزش تمام مردم باشند. در اين حيث آموزش زيست شناسي كمك شاياني به آنها مي كند. بدين منظور در قرن بيستم توسعه پايدار به طور چشمگيري از موسسات علوم زيست شناختي متاثر مي شود. در اين مقاله سعي شده است آموزش محيط زيست، چالش ها و نگراني هاي مربوط به آن در دانش آموزان و افراد بزرگ جامعه در چند كشور از جمله ايران مورد بررسي قرارگيرد و نهايتا نمونه هاي آموزشي براي آموزش محيط زيست در مدارس ارائه گردد.