تأثير تحريك آندي قشر پيش پيشاني خلفي- جانبي چپ بر تصميم گيري پرخطر نوجوانان با اختلال مصرف مواد

پژوهش هاي اخير اهداف شناختي را در درمان اختلال سوءمصرف مواد را آزمون مي كنند. هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي تحريك از طريق جريان الكتريكي مستقيم (tDCS) بر تصميم گيري پرخطر نوجوانان با اختلال مصرف مواد است. پژوهش حاضر از نوع شبه آزمايشي با پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري مي باشد. جامعه آماري شامل تمامي نوجوانان پسر (21-18 سال) با اختلال مصرف مواد در سطح شهرستان اردبيل است. تعداد 40 پسر با اختلال مصرف مواد از كمپ هاي ترك اعتياد تحت نظارت سازمان بهزيستي با در نظر گرفتن ملاك هاي ورود و خروج انتخاب و به طور تصادفي در دو گروه آزمايش (20 نفر) و گروه كنترل (20) تخصيص يافتند. براي جمع آوري داده ها از ابزار نوروساينسي تكانشي بارت (BART) استفاده شد. جلسات درماني تحريك از طريق جريان الكتريكي مستقيم (tDCS) شامل 15 دقيقه تحريك آندي ناحيه F3 و تحريك كاتدي ناحيه F4 با شدت جريان 5/1 ميلي آمپر بود. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از تحليل واريانس اندازه گيري مكرر در SPSS.22 اجرا گرديد. نتايج نشان داد كه بين گروه ها در متغيرهاي پژوهش تفاوت معني داري وجود دارد به طوري در گروه آزمايش تحريك آندي منجر به كاهش تصميم گيري پرخطر نسبت به گروه كنترل شده است. بنابراين مي‌توان نتيجه گرفت كه اميدواري ها در مورد اثربخشي روش درماني tDCS در درمان اعتياد به خصوص بر روي نوجوانان اخيرا افزايش يافته است و نتايج اين مطالعه هم از اين اميدواري ها و خوشبيني ها حمايت مي كند.