نقش نظام مردم سالاري ديني در شكل گيري تمدن نوين اسلامي

نظام مردم سالاري ديني از مفاهيمي است كه از رويكردهاي مختلف به آن نگريسته شده است. در اين مقاله با رويكردي تمدني بدان پرداخته مي شود. مراد از رويكرد تمدني، نگرش به نظام مردم سالاري ديني در سطحي كلان بوده كه سعي مي كند جايگاه چنين نظامي را در روند تكاملي و مسير پيشرفت كشور مشاهده نمايد. با بررسي رويكردها و رهيافت هاي مختلف به نظام هاي مردم سالار و نسبت آن با تمدن، مشخص گرديد، همانطور كه رويكرد هستي شناختي به دموكراسي، ايجاد تمدن غرب را در پي داشت، همين رويكرد به مردم سالاري ديني مي تواند مناسبات اجتماعي را بر اساس مباني اسلامي طرح ريزي نموده و منجر به شكل گيري تمدن نوين اسلامي گردد. نسبت مردم-سالاري ديني و تمدن اسلامي، نسبتِ دواير متحد المركزي است كه با توسعه ي مناسبات و روابط انساني در نظام سياسي و تكامل شبكه هاي اجتماعي، راه به سوي تمدن سازي باز مي شود. لايه هاي دروني تر اين نظام رافرهنگ، هويت و فطرت شكل مي دهد. هرچند نسبت اين مفاهيم، خطي نبوده و براي تكامل تمدني به شكوفايي مداوم هركدام نياز بوده و بايد هم افزايي مثبت ميان اجزاء وجود داشته باشد. از طرفي، از دستاوردهاي تمدن غرب بي نياز نبوده و بايد از دستاوردها و تجارب اين تمدن بهره برده، تا با قدرت يافتن سيستم ها وشكل گيري مناسبات براساس آموزه هاي ديني، به تفوق و اقتدار برسد.