موانع متدولوژيك نظريه پردازي در انديشه مردم سالاري ديني

درك هستي ،شناخت انسان ،فهم ارزش ها و قواعد معرفتي و همچنين تبيين روابط فردي و اجتماعي انسان جهت توليد دانش و نظريه منوط به انديشدن روشمند است؛ روشي كه ابزار كسب دانش ، در پيش گرفتن راهي براي رسيدن به هدفي با نظم و توالي خاص مي باشد به گونه اي كه انديشه و بينش متدولوژيك از اولويت هاي مهم در جهت نظريه پردازي مي گردد . مقوله نظريه پردازي در ساحت نظام معرفتي مردم سالاري ديني موضوع مهم و محوري مي باشد . بيان چيستي ،چرايي ،و چگونگي روابط بين مفاهيم حساس و بنيادين نظام انديشگي مردم سالاري ديني چنانچه با ملاحظات روش شناختي همراه شود مي تواند با ايجاد قالب هاي منطقي و سازگار براي درك و پيش بيني روابط بين مفاهيم مهم و بنيادين نظام سياسي در سطوح اجتماعي و سياسي به كار ايد و به اين جهت است كه در نظام مردم سالاري ديني در راستاي توسعه نظريه پردازي بايد به سه عنصر مهم كه شامل مساله ،متفكر انديشمند مساله و چهار چوب هاي منطقي بيان و حل مساله مي شود توجه جدي نمود . توسعه و تعميق انديشه نظام مردم سالاري ديني كه تبلور حاكميت دين و حضور اگاهانه و ازادانه مردم مي باشد با ابعاد روش شناسي ارتباط وثيق پيدا ميكند لذا با توجه به روش توصيفي- استنباطي اين مقاله اين سوال اصلي مطرح مي شود : «چرا با وجود سپهر مفاهيم بومي اسلامي- ايراني جامعه نخبگان ما نتوانستند در توليد و تكثير نظريه هاي مرتبط با مردم سالاري ديني به وظعيت مطلوب برسند ؟» در پاسخ به اين سوال اين گزاره مطرح مي شود كه «موانع متدولوژيك نظريه پردازي در انديشه مردم سالاري ديني با تاكيد بر انحصار گرايي روشي ،التقاط مشكل و مساله با يكديگر ،تحويلي نگري ،آشفتگي در ساحت مفاهيم سياسي و عدم توجه به ادبيات سياسي بومي اسلامي – ايراني راه را در جهت ارتقاء نظريات موثر و كار امد در نظام معرفتي مردم سالاري ديني بسته اند» كه البته در اين بين بايد به ظرفيت ها و امكانات با القوه مندرج در نظام معرفتي مذكور توجه داشت.