مطالعه تاثير خصيصه پذيرش خود فرزندان خانواده‌هاي مبتلا به گسست عاطفي در حفظ انسجام خانواده

هدف پژوهش حاضر مطالعه تاثير خصيصه پذيرش خود فرزندان خانواده‌هاي مبتلا به گسست عاطفي در حفظ انسجام خانواده بود. پژوهش حاضر، كيفي و با روش نظريه زمينه‌اي صورت پذيرفت. جامعه، شامل خانواده‌هاي داراي گسست عاطفي بودند كه ازاين ميان 15 نفر، 20تا36سال باتوجه به اشباع داده‌ها و با روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند و مورد مصاحبه نيمه ساختاريافته عميق قرارگرفتند. سؤال پژوهش در محور وجود پذيرش خود در فرزندان و كمك به آنان در حفظ انسجام خانواده‌هاي داراي خرده سيستم زوجي مبتلا به گسست عاطفي، بررسي و كدگذاري باز، محوري و انتخابي انجام شد. يافته‌ها: طبق داده‌هاي پژوهش، مقوله‌هاي عمده دررابطه با يافته ها، عبارت بودند از: ارتباطي، دروني، خودگريزي، عدم فرديت يافتگي، اعمال قدرت، تداخل نيازها، كاهندگي، افزايندگي، پويايي‌هاي دروني و فردي، پويايي‌هاي بين فردي، پويايي‌هاي متقابل، ساختار خانواده و كاركرد خانواده. مقوله‌هاي انتخابي نيز مشتمل بودند بر: عوامل به وجود آورنده و بازدارنده پذيرش خود در فرزندان، عوامل تقويت كننده و بازدارنده انسجام خانواده. نتيجه‌گيري: با توجه به يافته‌ها، اين نتيجه حاصل شد كه در قالب روابط تعاملي اعضا درون خانواده، عواملي ايجاد مي‌شوند كه مي‌توانند انسجام خانواده را تقويت كنند (مانند پويايي‌هاي دروني، بين فردي، متقابل؛ ساختار و كاركرد خانواده) يا بازدارنده آن باشند (مانند اعمال قدرت، تداخل نيازها، كاهندگي، افزايندگي). همچنين همه مسائل دررابطه با انسجام خانواده در بستر دروني و مبتني بر پذيرش خود در افراد به وجود مي‌آيد و در تعامل با خانواده و محيط شكل خود را پيدا مي‌كند و درنهايت مي‌تواند گسست‌هاي عاطفي را در خانواده؛ بكاهد.