كلرلاوولگاريس با غلظت پايين با استفاده از ميدان بررسي امكان سنجي جداسازي بيومس ريزجلبك هاي الكتريكي

اگر در گذشته چالش هاي بشريت بحران غذا و يا آب آشاميدني بود، امروزه كارشناسان باوردارند كه بحران آينده اي كه حيات بشريت را تهديد مي كند، بحران انرژي است. با توجه به اينكه سوخت هاي فسيلي روبه اتمام بوده و ميزان آلاينده هاي حاصل ازاين سوخت ها رو به افزايش است، پيداكردن سوخت هاي ديگر از جمله سوخت زيستي ضروري به نظر مي رسد. يكي از راهكارهاي موجود، توليد سوخت زيستي از بيومس ريزجلبك مي باشد اما پس از اتمام دوره كشت، يكي ازمشكلات موجود در فرايند تبديل ريزجلبك به سوخت، مشكل جداسازي آن از محيط كشت مي باشد. در ميان روش هاي موجود براي جداسازي بيومس، روش استفاده ازميدان الكتريكي نسبتا جديد بوده و بازده برداشت ريزجلبك با استفاده از اين روش چيزي حدود94 درصد است كه بيشتر از روش هاي ديگر جداسازي مانند سانتريفيوژ با انعقاد شيميايي مي باشد. در اين تحقيق سعي شده است كه فاكتورهاي مختلفي شامل تاثير فاصله الكترودها از يكديگر، تاثير ميزان جريان اعمال شده و غلظت اوليه ريزجلبك با درنظر گرفتن ريزجلبك كلرلاولگاريس به عنوان ريزجلبك هدف بررسي شوند. با كاهش فاصله الكترودها از 4 به 1 سانتي متر و باافزايش جريان از 0/5 به 3 آمپر و افزايش غلظت اوليه، بازده جداسازي به حداكثر ميزان مي رسد.