نگاهي به مجموعه داستان ترس و لرز از نظر نقد زيست محيطي

زندگي در جوامع مدرن موجب شده است تا ارتباط ميان محيط زيست طبيعي و بشر امروزي به حداقل برسد و در كنار آن ارتباط ميان افراد با يكديگر نيز كاهش پيدا كند. البته در متون داستاني كهن طبيعت عمدتاً به صورت منفعل حضور داشت، اما در دوره‎ معاصر طبيعت يا اصلاً حضور ندارد يا به صورت همان منفعل بدون هيچ گونه كنشي در متن داستان حضور دارد. در ميان نوينسدگان معاصر برخي از نويسندگان كه به نويسندگان بومي مشهور هستند توجه بيشتري به محيط زيست دارند و طبيعت نمودهاي بيشتري در متن داستاني آن‎ها دارد. يكي از داستان‎هاي معاصر كه عناصر طبيعي نقشي قابل توجه در آن ايفا مي‎كنند و به نوعي كنشگري از پيش‎تعيين‏شده هستند، مجموعه داستان ترس و لرز از غلامحسين ساعدي است. در اين مجموعه داستان طبيعت به صورت زيست بوم طبيعي و اجتماعي جلوه‎گر شده است و نويسنده جايگاه خاصي براي زيست بوم طبيعي قائل شده است به گونه‎اي كه او را به عنوان يك كنشگر اصلي و فعال در متن حضور دارد. بيشترين و مهمترين كنش زيست بوم طبيعي در اين مجموعه داستان، در نقش يك هشداردهنده است. زيست بوم اجتماعي در اين مجموعه داستان چه در ارتباط ميان خود اهالي و چه در ارتباط با غريبه‎ها از زيست بوم طبيعي تأثير نپذيرفته است؛ زيرا اهالي اين آبادي زيست بوم طبيعي را دروني نكرده‎اند و صرفاً به چشم يك رفع‎كننده‎ي نياز به آن نگاه مي‎كنند.