بررسي رابطه ميان مفاهيم “توالي ديد” و “حركت و زمان” در كشف فضا

از آنجا كه در فضاهاي عمومي، امكانات بصري و ديد ناظر از فضايي كه در آن قرار ميگيرد، مي تواند منجر به درك بهتر فضاهاي عمومي شده و كيفيت هاي بصري و ادراكي اين فضاها را ارتقا دهد، پرداختن به كيفيت‌هاي مربوط به توالي ديد و كشف فضا در طراحي شهري نيز بسيار حائز اهميت خواهد بود. به طور كلي در شهرهاي ما اين كيفيت ها در بافت هاي ارگانيك شهري با شكل گيري خودبه خودي و فرم‌هاي نامنظم و بافت‌هاي غير شطرنجي عموماً مصداق بيشتري مي‌يابند و پتانسيل هاي طراحانه قويتري در زمينه ديدهاي متوالي ايجاد مي‌كنند. هدف از انجام اين پژوهش تحقيق و بررسي رابطه ميان مفهوم توالي ديد در معابر شهري با مفاهيم حركت و زمان است. حركتي كه در طول مسير و با طي شدن زمان مشخصي انجام مي‌شود و در خلال آن مناظر متفاوتي از يك مسير دريافت و درك مي‌شود. چگونگي ارتباط ميان كيفيت هاي بصري در ديدهاي پياپي و دو مفهوم حركت و زمان در راستاي كشف فضا در فضاهاي شهري مختلف، ممكن است تفاوتهايي داشته باشد اما به نظر مي‌رسد كه با مطالعه اين رابطه ميتوان به تدوين بهتر اصول طراحي، متمركز بر توالي ديد در بافت هاي ارگانيك با هدف ارتقاي كيفيت هاي بصري دست يافت. نتيجه اين پژوهش نشان مي‌دهد كه در طي حركت در يك مسير، زمانهاي مشخصي قابل شناسايي است كه در طول مسير، ديد ناظر با عناصر و اجزاي مشخصي تناظر خواهد يافت و شناسايي اين نقاط، متناظر با زمان هاي مشخص به طراحي بهتر تقاط عطف بصري در طول مسير به منظور تامين كيفيت كشف فضا كمك خواهد كرد.