منظر بوم گرا؛ بررسي ارتباط ميان بوم و منظر در طراحي شوشتر نو

در هر سرزمين هر منطقه داراي ويژگي هاي اقليمي، تاريخي، فرهنگي به خصوصي است كه در حقيقت شناسنامه معتبري از آن سرزمين به شمار مي رود و نمايانگر آداب و رسوم ، روحيه و احساسات ، انديشه و عقيده و ذوق و سليقه و هنر آنان است . معماري بومي كه در برابر معماري رسمي ، شاخص شناخته شده و يادماني قرار مي گيرد معماري ساده تر ، مردمي تر و در مجموع معماري كه جوابگوي نيازهاي قشر عام مردم است اين نوع از معماري كه به دور از تخصص ها تحقق مي يابد جوابگويي به نيازهاي يك جامعه در ارتباط با عوامل طبيعي و خواسته هاي معنوي انسان ها عهده دار است زيرا با مشاركت آنها در تدبير و اجراء زاده مي شود و از زندگي روزمره آنها الهام مي گيرد و به دور از خودنمايي و برون آرايي، استقرار مي يابد از اين رو معماري بومي، بدون دارا بودن سبك و به دور از فرم و مدل خاص، خصيصه بديعه ساز بودن را حفظ مي كند.در اين مقاله به بررسي ويژگي هاي معماري منظر بومي ايران پرداخته شده است و به عنوان نمونه موردي منظر بومي شوشتر و و ارتباط آن با منظر طراحي شده در شهر شوشتر جديد و ويژگي هاي طراحي آن پرداخته شده است و مقالات و كتوب گوناگون در اين رابطه مورد مطالعه قرار گرفته است و در پايان به اين نتيجه دست مي يابيم كه شوشتر نو اگر چه شهر نو و جديدي است ولي در طراحي آن سعي شده است از عناصر معماري بومي استفاده شود و شهري طراحي و ساخته شود كه پيوندي عميق از نظر منظر با شهر قديمي داشته باشد.