آسيب شناسي همگرايي در شكل گيري تمدن نوين اسلامي

امت اسلامي در طول تاريخ در قلمرو تمدن اسلامي در كنار هم زندگي همگرايانه و مسالمت آميزي داشتند و حتي غير مسلمانان از رحمت اسلام و مسلمين در آرامش به سر مي بردند. در قلمرو اين تمدن، اصل مساوات در ميان مسلمانان و اصل تسامح ديني يا همزيستي مسالمت آميز انسان ها در ميان بشريت حاكم بود، از همين جهت داراي اقتدار كامل بودند و جهان بشريت را رهبري مي كردند و قدرتمندترين لشكر جهان در مقابل لشكر مسلمانان توان جنگ و رويارويي را نداشت، اما بعد از انقلاب فرانسه و جدايي دين از سياست، طرح پارچه پارچه سازي ملت هاي يكپارچه ريخته شد و اين طرح اروپايان را به ملت هاي جداگانه و دشمن يكديگر مبدل ساخت، با تأسي از آن، صهيونيست ها طرح بي-اتفاقي و جنگ هاي داخلي در كشورهاي اسلامي را ريختند، كه در نتيجه سبب سقوط تمدن اسلامي و حكومت جهاني اسلام گرديد و به نام هاي مختلف، اختلافات بين الكشوري را در ميان مسلمانان ترويج دادند، كه ادامه يافتن چنين حالتي آسيب بزرگي به دسيابي دوباره به تمدن جهاني و مقتدر اسلامي شمرده شده و بنابر ضرورت وجود حكومت اسلامي، پژوهش در اين مورد نيز مهم و يك ضرورت پنداشته شده است، لذا پرسش اساسي كه در اين زمينه مطرح شده اين است كه «آسيب شناسي همگرايي در شكل گيري تمدن نوين اسلامي چيست؟» اين پژوهش با بهره گيري از روش تحليلي- توصيفي و با بكارگيري روش كتابخانه اي- اسنادي در پاسخ به اين پرسش پرداخته و يافته هاي تحقيق نشان داده است كه مواردِ همچون: ملت گرايي، فرقه گرايي و تعصبات سياسي به ويژه حزب گرايي از پديده هايي اند كه يكپارچگي امت اسلامي را از بين برده و آن ها را به كشورهاي ملت گرا، امت فرقه گرا و برتري جو مبدل ساخته و باعث حالت رقت بار و بي اتفاقي ميان امت اسلامي شده و آن ها به نام هاي قوم، نژاد، زبان، مذهب و ايدئولوژي سياسي به جان يكديگر افتادند. در نتيجه شناسايي آسيب ها و بازگشت آن ها به همگرايي، بستر مناسبي براي شكل گيري تمدن نوين اسلامي شمرده شده است