نقش داعيان اسماعيلي دررشدجريان فرهنگ ايراني شيعي درشبه قاره هند(ازقرن4تاقرن6)

Naghshe daeyane esmaeely dar roshde farhanghe iran eslamy dar pskstan va hend az ghrne 4 ta gharne6

بررسي نقش داعيان اسماعيلي در رشد فرهنگ ايراني اسلامي ،درهند درمحدوده ي زماني قرن چهارم تا قرن ششم هدف اين پژهش بوده واز آنجا كه در همين قرون زبان فارسي ومذهب تشيع درهند به التقاط ومستحيل شدن درهم مي رسند نتايج حاصله ي اين مطلب رابرما روشن ساخت كه تمايز اين دو ازيكديگرمشكل است وبراي فهم اين دو بايد به عنصري پرداخت كه عامل اين تحليل زباني ومذهبي درشبه قاره هند شده است،حاصل آنكه عامل مهم وبنيادين براين سازگاري فر هنگي، مذهبي نه دولت ها بلكه داعيان اسماعيلي مي باشند كه با روش هايي چون به كاربردن اشعار والفاظ زبان فارسي واسطوره هاي ايراني درترويج مذهب تشيع وزبان فارسي درهند جد بليغي را از خود نشان دادند. نمونه بارز اين داعيان ناصرخسرو قبادياني است كه بااشعارخود در اين راه سهم بزرگي را به خود اختصاص داده است. روش داده پردازي در اين پژوهش به صورت توصيفي تحليلي بوده وگردآوري منابع درآن به صورت كتابخانه اي مي باشد .