بررسي التزام به مقوله حيا در تربيت جنسي با توجه به الگوهاي قرآني

حیا نه صرفا امری اخلاقی كه سعادت ابدی انسان در گرو آن است. حیا معیاری برای احراز شرط ایمان به عنوان یكی از دو شرط لازم برای ورود به بهشت است. حیا را می توان به حیاء رفتار و حیاء اعضا تقسیم كرد. از مهمترین مصادیق حیای اعضا حیای دركلام و گفتار است. از مصادیق روشن حیای گفتاری مباحث و مسایل مرتبط با حوزه عفاف و غریزه جنسی است. مقتضای حیای كلام در برخی موارد سكوت و عدم ورود در این موضوعات به نحو جدی و شوخی و در قالب لطیفه است. اما در بعضی دیگر از موارد كه مخاطب به جهت عدم آگاهی از احكام و یا عواقب و پیامدها دچار آسیب می شود نه تنها حیا بی معنا است كه به تعبیر روایات حیای احمقانه است. طرح مباحث جنسی در فضای آموزش و آگاهی بخشی بدین معنا نیست كه برهنه و بی پرده و عریان سخن گفت. قرآن به عنوان متنی كه جنبه هدایتی و آموزشی دارد و مخاطب آن عموم است در تمامی مباحث و احكام مرتبط با غریزه جنسی ورود پیدا كرده است اما در تمامی موارد در قالب كنایی و استعاره ای سخن گفته است و هیچگاه به صورت صریح این موضوعات را طرح نكرده است. واژگانی چون رفث ، دخول، مراوده ، مباشرت و ... هیچكدام در كاربرد اصلی خود ارتباطی با مباحث جنسی ندارد بلكه فضای آیات، مخاطب را به معنای اصلی راهنمایی می كند. قرآن در جزیی ترین امور مرتبط با غریزه جنسی ورود پیدا كرده است، اما به زیباترین و لطیف ترین و هنری ترین بیان آن را ترسیم كرده است. با مروری بر ترجمه های فارسی قرآن در می یابیم برخی مترجمان معاصر در انتقال این مفاهیم از این نكته غافل شده و از واژگان صریح استفاده كرده اند. این مقاله ضمن تبیین واژگانی الفاظ مرتبط به حوزه لذایذ جنسی در قرآن نگاهی نقادانه به ترجمه های فارسی قرآن و برخی تفاسیر دارد