نقش حاكميت قوانين و مقررات در توسعه پايدار شهري: آسيب شناسي توسعه پايدار شهر تهران

حكمراني خوب شهري مفهومي چند بعدي است كه بر بهبود كيفيت زندگي شهروندان محلي، به ويژه جوامع حاشيه‌نشين و محروم تمركز دارد. حاكميت حاكميت قانون و مقررات در امور شهري يكي از مهمترين اصول حكمراني شهري قلمداد مي گردد. شكل شهر با مجموعه اي از تصميمات گرفته شده توسط ساكنان نهادينه مي گردد. بنابراين بايد حاكميت قوانين و مقررات كارآمد و اثر بخش، پيش بيني پذيري را براي شهروندان به ارمغان مي آورد كه در صورت فقدان آن و به حاشيه رفتن حاكميت قانون حتي در طراحي هاي شهري هرج و مرج بر كل سيستم حاكم مي شود. به همين دليل است كه همه جوامع براي كنترل تصميمات و اصلاح و تسهيل عملكرد به قوانين و مقرراتي احتياج دارند تا جامعه بتواند با خيال راحت زندگي كند و با علم به اينكه همه انتظار دارد ديگران ازاين قوانين و مقررات پيروي كنند. تحقيق حاضر با استفاده از روش توصيفي تحليلي صورت پذيرفته است يافته ها نشان مي دهد كه يكي از روشهاي تنظيم رفتار مردم با يكديگر و همينطور رفتار مردم با دولت و نهادهاي عمومي غير دولتي مانند شهرداري و بر عكس استفاده از قوانين و مقررات برنامه ريزي شهري است كه ممكن است بازتاب فضايي و فيزيكي داشته باشد. توسعه پايدار مي تواند با گذشت زمان به عدالت و برابري منجر شود. در واقع ، تدوين قوانين و مقررات كارآمد و اثر بخش شهري مبتني بر مشاركت حداكثري مردم در انتخابات مديران شهري وسيله اي براي دستيابي به اهداف توسعه پايدار و اطمينان از تشكيل سكونت پايدار در شهر ها است. در حالي كه به نظر مي رسد بر اساس مطالعات صورت گرفته در شهر تهران در مورد قوانين و مقررات به عنوان معيارهاي اجرايي نشان مي دهد كه قوانين و مقررات موجود نمي تواند متناسب با برنامه ريزي شهري و توسعه پايدار آن باشد و حتي در خيلي موارد به توسعه ناپايدار دامن زده است به طوري كه تهران در اين سالها به يكي از آلوده ترين شهرهاي دنيا تبديل شده است