ارتقاي تاب آوري محلات فرسوده با استفاده از مدل مفهومي نوسازي متوازن( نمونه موردي: محله وحيديه در منطقه ۸ كلانشهر تهران)

فرسودگي يكي ازمهم ترين مسائل مربوط به فضاي شهري است كه باعث بي سازماني، عدم تعادل و بي قوارگي آن مي شود و عاملي است كه به زدودن خاطرات جمعي و شكل گرفتن روزمرگي حيات شهري منجر مي شود . اين عامل با كاهش عمر اثر و با شتابي كم و بيش تند باعث حركت به سوي نقطه پاياني مي گردد و بحران هاي فراواني را در ابعاد مختلف اجتماعي، زيست محيطي، كالبدي، فعاليتي و... به بافت تحميل خواهد كرد. بافتهاي فرسوده شهري كه داراي فرسودگي در جهات مختلف مي باشند در مقابله و مواجهه با بحرانهاي ذكرشده داراي آسيب پذيري بالاتر و تاب آوري پايين هستند. لذا لزوم مداخله در اين بافت ها در جهت ايجاد تعادل، هماهنگي ميان بنيانهاي زندگي اجتماعي، اقتصادي و بهبود كالبد شهري بيش از پيش حائز اهميت مي باشد. لازم به ذكر است كه تعادل بخشي يكي از مهم ترين و در عين حال كمتر شناخته شده ترين اهداف تاب آوري در بافت هاي فرسوده مي باشد. اصلي ترين مساله در اين زمينه عدم همسو و همپوشان بودن اين زوايا با يكديگر و توجه نكردن به تمامي ابعاد به طور يكسان است. توجه به ابعاد گوناگون فرسودگي و عوامل ايجاد آن و تمركز جهت افزايش تاب آوري بافت و همچنين ارائه طريق در جنبه هاي مختلف سكونتي، مالي ، مديريت شهري ، كالبدي و اجتماعي نيازمند ايجاد يك مدل جامع مي باشد تا بتوان از طريق آن بافت را در تمامي ابعاد بررسي و تحليل كرده و اولويت هاي رسيدگي در بافت را تعيين نمود . در همين راستا در اين پژوهش با استفاده از مدل مفهومي نوسازي متوازن كه يكي از به روزترين مدل هاي كاربردي در راستاي تحليل عملي در بافت هاي فرسوده شهري مي باشد و مطابق با شرايط بومي شهرهاي ايران و مختص به اين شرايط و موقعيت فعلي اين نوع بافت ها برنامه ريزي و تهيه شده است، دلايل عدم توازن در بافت يك محله فرسوده در كلانشهر تهران با نام محله وحيديه در تمامي ابعاد آن بررسي و سپس با يكديگر مقايسه شده و به اولويت بخشي ابعاد فرسودگي و اصلاح الگوي نوسازي در اين محدوده در جهت افزايش ميزان تاب آوري در بافت فرسوده شهري پرداخته شده است. سپس با مقايسه و برهم نهي ابعاد تاب آوري و ابعاد مدل مفهومي نوسازي متوازن درصد پاسخگويي اين مدل در جهت افزايش تاب آوري بافت مورد سنجش قرار گرفته است.