بررسي مفهوم مسكن حداقلي و كاربرد آن در طراحي معماري مجتمع هاي مسكوني

امروزه با توجه به افزايش تراكم و قيمت بالاي زمين در شهر هاي بزرگ، مقياس واحد هاي آپارتمان روز به روز كاهش مي يابد. بعلاوه در حال حاضر تامين مسكن، گرانترين بخش از سبد هزينه خانوار ايراني تامين مسكن را تشكيل مي دهد و اغلب افراد قادر به تامبن آن نمي باشند. همين امر اهميت وجود ساختاري دقيق براي مسكن آپارتماني در مقياس كوچك را نمايان مي سازد. به اين ترتيب حوزه مسكن نيازمند ارائه راه حل هاي موثر و قابل اجرا و كم هزينه از نظر كيفي و كمي مي باشد. هدف از تحقيق حاضر دستيابي به اصول و الگوهاي طراحي معماري مسكن بهينه (مسكن حداقلي) مي باشد به نحوي كه ضمن اجتناب از اتلاف فضا، با طراحي كيفي از حداكثر فضا استفاده گردد و مروج سبك زندگي مينيماليستي باشد. روش اين تحقيق توصيفي است و گردآوري اطلاعات از طريق مطالعات كتابخانه اي و مشاهده مصاديق داخلي و خارجي اجرا شده در زمينه معماري مسكن حداقلي است.در نهايت به اصل ادغام كاربري هاي مختلف،شفافيت فضاها و مبلمان انعطاف پذيردر طراحي مسكن حداقلي رسيديم. همچنين با توجه به اين اصول الگوهاي نهايي ما در طراحي مسكن حداقلي استفاده ازبازشو و آيينه هاي هاي فراوان جهت افزايش شفافيت وعمق بصري، تعبيه مبلمان منعطف و تاشو جهت استفاده بهينه از فضا و افزايش كاربري فضاها جهت استفاده براي چند كاربري مختلف از يك فضاي واحد،طراحي در جهت عمودي براي استفاده بيشتر از جداره ها.... رسيديم.