بررسي تأثير روانشناسي محيطي بر حس تعلق در فضاهاي درماني

فضاهاي شهري بستر تعاملات اجتماعي اند پس بايد به گونه اي طراحي شوند كه نيازهاي استفاده كنندگان را پاسخگو باشند. حال روانشناسي محيطي با بررسي مناسبات مشترك ميان محيط فيزيكي و رفتار و تجربه انسان، به ارزيابي محيط مي پردازد. بنابراين ضرورت توجه به اين مقوله در طراحي فضاهاي درماني در جهت دستيابي به يك فضاي مناسب براي بيماران را مهم مي شمارد. يكي از معاني مهم و مؤثر در ارتقاء كيفيت محيط هاي انساني، حس تعلق به مكان مي باشد. اين حس، عامل مهم در شكل گيري پايه هاي ارتباطي استفاده كنندگان و محيط بوده و نهايتاً منجر به ايجاد محيط هاي با كيفيت خواهد گرديد. پژوهش حاضر به بررسي تأثير روانشناسي محيطي بر حس تعلق در فضاهاي درماني مي پردازد. نوع تحقيق در اين پژوهش كاربردي – توسعه اي و روش تحقيق توصيفي است. در جمع آوري اطلاعات از منابع كتابخانه اي همچون كتاب ها، مقاله ها و ... استفاده شده است. نتايج حاصل از اين پژوهش چارچوب فكري صحيحي را در جهت ارتقاي فضاهاي بيمارستاني و افزايش حس تعلق بيماران با مدنظر قرار دادن خواسته ها وعلايق آنان، در اختيار طراحان و معماران و برنامه ريزان مي گذارد و بدين وسيله زمينه هاي كاهش ترس از محيط را فراهم مي كند.