نقش كيفيت مشاركت والدين بر پيشرفت رياضي دانش آموزان پسر دوره دوم ابتدايي با واسطه‌گري خودكارآمدي رياضي

پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش كيفيت مشاركت والدين بر پيشرفت رياضي دانش آموزان پسر دوره دوم ابتدايي با واسطه گري خودكارآمدي رياضي اجرا شد. روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش حاضر شامل كليه ي دانش آموزان پسر پايه ششم ابتدايي شهر يزد بودند، كه از ميان آن ها 430 نفر از دانش آموزان به روش تصادفي خوشه اي چندمرحله اي انتخاب شدند. به منظور جمع آوري داده ها از پرسشنامه هاي كيفيت مشاركت والدين (دومونت و همكاران، 2014)، خودكارآمدي رياضي (پاجارز و يوشر، 2009) و جهت سنجش پيشرفت رياضي دانش آموزان از نمرات رياضي دانش آموزان در امتحان پاياني نيمسال تحصيلي استفاده گرديد. داده هاي بدست آمده با استفاده از شاخص‌هاي آمار توصيفي فراواني، درصد، ميانگين، انحراف استاندارد و ماتريس همبستگي پيرسون و روش‌هاي آماري استنباطي نظير رگرسيون و تحليل مسير، با استفاده از نرم‌افزار آماري ايموس نسخه 25 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج نشان داد كه كيفيت مشاركت والدين با خودكارآمدي رياضي و پيشرفت رياضي رابطه معناداري دارند. همچنين خودكارآمدي رياضي با پيشرفت رياضي رابطه معنادار مثبت دارد. طبق نتايج تحليل مسير تنها بعد ساختار(18/0β= و 002/0=p) از طريق خودكارآمدي رياضي بر پيشرفت رياضي اثر غيرمستقيم دارد. بنابراين مي توان نتيجه گيري كرد كه ابعاد كيفيت مشاركت والدين از طريق خودكارآمدي رياضي مي تواند بر پيشرفت رياضي دانش آموزان تأثير گذار باشد.