عشق حقيقي و مجازي از ديدگاه عارفان

مقام عشق مقامي بس رفيع و فاتح آن به غايت در سعادت و خرسندي است، عرش وجودش منتهاي آمال عارفان و ساير مقامات وابسته بدانند، نداي عشق حقيقي عامل تصفيه و بهسازي روح و روان و نسيم دل افزايش الهام بخش رضايت درون است. محبت و عشق اصلي، رابطهاي است طرفيني بين خداوند و انسان، به گونهاي كه هستي انسان همه متوجه خداوند است و حبّ الهي هم متوجه او. نتيجه حاصل ازتحقيق اين است كه عارفان حقيقي و عاشقان راستين كوي دوست نـه تـنها از پيامدهاي سوء شرك و محبّت به انداد (حب نفس، مال دنيا و ...) بدورند، بلكه، كمال دوستي و محبّت را فقط به خدا مخصوص دارند و پيوسته گويند: بارالها دلهامان را از آن چه خلاف دوستي توست كور مگردان و دهها نداي جان بخش ديگر كه سرانجام عاملان خود را به منزلگاه اصلي و ابدي خود كه همان قرب خداست خواهد رساند. ملت عشق از همه دينها جداست عاشقان را ملت و مذهب خداست. روش پژوهش به صورت مطالعه كتابخانه اي و پژوهشي است . و در آن مواردي چون عشق حقيقي و عشق از نظر عارفان بررسي شده است.