تحليل چالش هاي سياسي - امنيتي در روابط ايران و پاكستان

عوامل جغرافیایی به ویژه همجواری همچنان به عنوان عنصر مهمی در روابط كشورها نقش آفرینی می كند و بدون در نظر گرفتن روابط كشورها با همسایگان، برآورد امنیت و منافع ملی آنها امری ناممكن است. شناخت میزان توانایی و آسیب پذیری كشورها، تابع شرایط جغرافیایی و ژئوپلتیك هر كشور است؛ اما به عنوان یك اصل كلی در سرتاسر جهان، همسایگان از نقش منحصر به فرد ویژه در سیاست های راهبردی هر كشور برخوردارند. پاكستان در منطقه شبه قاره، كشوری است كه تنها بیش از نیم قرن از تاسیس آن می گذرد؛ اما در همین تاریخ اندك، موجب بحرانهای عمدهای در منطقه شده است. بسیاری از كارشناسان، پاكستان را بزرگترین خطر برای امنیت جنوب غرب آسیا و صلح بین المللی می دانند. این كشور محرك اصلی ارعابگری مانند: فروپاشی ها، خشونت ها، اعمال تروریستی و به عنوان یك همسایه بد، مسئول آموزشی و تحویل تروریست ها و گروههای تندرو بوده و هست. به طور طبیعی، چنین وضعیتی قطعا بر محیط پیرامونی همسایگان تاثیرگذاری فراوانی خواهد داشت. پاكستان از زمان استقلال، همواره گرفتار برخوردهای پیاپی فرقه ای و گسترش چشمگیر افراطی گری بوده است. نگرانی عمده این است كه گروه های اسلامی این كشور، بنیادگرا و افراطی اند و به طور طبیعی محیط داخلی همسایگان پاكستان از جمله ایران را تحت تاثیر خود قرار می دهد. بر این اساسی، پرسش اصلی این پژوهشی این است كه مهمترین چالش و منابع سیاسی- امنیتی در روابط ایران و پاكستان چیست؟ نویسنده معتقد است روند منازعات ایران و پاكستان حول مسائل ایدئولوژیك به نمایندگی مذهب می باشد و ضمنا پس از وقوع انقلاب اسلامی ایران، كشورها و سازمانهای ضد شیعی به دلیل جلوگیری از صدور انقلاب ایران به فعالیت های گسترده ضد شیعی و ضد ایرانی پرداختند و مناطق جنوب شرق و مرزهای قومی را به شدت متاثر كردند. روش تحقیق در این پژوهش، توصیفی - تحلیلی و بر مبنای روش كیفی است. گرداوری ها داده ها از منایع مكتوب و اینترنتی است.