بررسي تاثير مكانيكي مقدار و جهت تخليه تومور و بازسازي نقص با استفاده از مواد پركننده در استخوان ران با روش اجزاي محدود

شكستگي يكي از عوارض ناشي از جراحي تومور سلول غول پيكر در بخش تحتاني استخوان ران است كه متاثر از روش جراحي و بازسازي نقص است. انتخاب روش مناسب براي تخليه تومور و بازسازي نقص قبل از جراحي چالش هايي را براي جراحان ايجاد مي كند. اجزاي محدود يك روش قدرتمند براي پيش بيني رفتار بيومكانيكي استخوان قبل از جراحي است. هدف از كار حاضر، ارزيابي تنش به منظور انتخاب مناسب ترين روش درماني با توجه به مقدار و جهت تخليه تومور و نوع ماده پركننده با روش اجزاي محدود است. ابتدا مقدار تخليه( قطر 14 و 28 ميلي متر) و جهت تخليه(از سمت داخل و جانبي) در بخش تحتاني استخوان شبيه سازي شده است و در ادامه نقص ايجاد شده با استفاده از مواد پركننده، يعني پلي متيل متاكريلات يا هيدروكسي آپاتيت بازسازي شده است. مقايسه اي بين استخوان بازسازي‌شده با سالم، در شرايط ايستادن بر روي يك پا با توجه به مقادير حداكثر تنش فون-ميسز و حداكثر تنش اصلي انجام شده است. نتايج اين مقايسه نشان مي دهد، تخليه و سپس بازسازي در نقص(14 ميلي متر) از سمت جانبي بهتر است، زيرا در اين حالت استخوان بازسازي‌شده از سمت جانبي با 1.4- درصد، نسبت به استخوان بازسازي‌شده از سمت داخلي با 11.3 درصد، نزديك ترين حداكثر تنش اصلي را به استخوان ران سالم خواهد داشت. همچنين در اين نقص تفاوت بسيار اندكي در استفاده از اين دو ماده پركننده مشاهده شد. اما در نقص (28 ميلي متر)، استفاده از پلي متيل متاكريلات، حداكثر تنش را در تخليه و پر كردن از هر دو سمت استخوان بازسازي‌شده در مقايسه با استخوان سالم افزايش مي دهد.