تاسوعا و عاشورا و آداب و مناسك آن در هيئات و مجالس حسيني از منظر قرآن و سيره معصومانعليهم‌السلام

از جمله مباحث مهم در خصوص واقعه كربلا، مسائل مربوط به دو روز تاسوعا و عاشورا است. مواردي همچون معنا و مفهوم اين دو واژه، تاريخچه آنها، آداب و مناسك آن در سيره اهل بيت عليهم السلام نيازمند بازخواني و تدقيق بيشتر است. اين مطالعه قصد دارد تا مباني، جايگاه و آداب روز تاسوعا و عاشورا در مجالس و هيئات حسيني را با توجه به معارف اصيل اسلامي برگرفته از آيات قرآن كريم و سيره معصومان عليهم السلام مورد نقد و بررسي قرار دهد. بدين منظور ابتدا آيات و رواياتي كه ارتباط مستقيم يا غير مستقيم با موضوع بحث دارند گردآوري شده سپس با روش توصيفي - تحليلي مورد نقد و تحليل قرار گرفته و دلالت‌هاي آنها بر دو روز «تاسوعا و عاشورا» در هيئات و مجالس حسيني استخراج مي‌گردد. با توجه به بررسي هاي صروت گرفته تاسوعا به معني وسعت يافتن و گشايش روحي است و منتسب به حضرت عباس عليه السلام است، زيرا نقش ايشان در اين روز بسيار برجسته است و عاشورا نيز به معناي معاشرت و انس است و منتسب به همه شهداي كربلا مخصوصا امام حسين عليه السلام است و اين دو روز مخصوصا عاشورا روز حزن و ماتم و عزا است و شايسته است از كارهاي روزمره دست كشيد و صرفا به عزا و ماتم گذراند و از اموري همچون روزه به نيت تبرك يا از آن طرف پرخوري و توجه به امور دنيوي دوري جست.