مقايسه نشانگرهاي مولكولي اختصاصي بكار رفته در تعيين مقاومت به بيماري سفيدك پودري درختان سيب استان اصفهان از نظر ميزان محتواي اطلاعات چندشكلي و شاخص‌هاي تنوع ژنتيكي

هدف بيشتر پژوهش‌هاي جديد در بيماري شناسي گياهي يافتن شيوه‌هايي براي كنترل بيماري‌هاي گياهي است كه به محيط زيست آسيب كمتري برسانند. تكنيك‌هاي مولكولي باعث كشف فاكتورهاي ژنتيكي مقاوم در يك نهال مي شوند. سفيدك پودري سيب در تمام مناطق سيب كاري جهان وجود دارد و در غالب كشورها يكي از مشكلات اساسي و مهم توليد اين محصول است. استفاده از نشانگرهاي مولكولي امكان تشخيص ژن‌هاي مهم مقاومت را مي‌دهد. در پژوهش پيش رو، ژن هاي مقاوم به بيماري سفيدك پودري در برخي از ژنوتيپ هاي سيب موجود در استان اصفهان با استفاده از نشانگرهاي مولكولي اختصاصي بررسي و نشانگرها از لحاظ شاخص‌هاي تنوع ژنتيكي با هم مقايسه گرديدند. نمونه هاي برگي تازه و جوان از ارقام سيب كشت شده در استان اصفهان جمع آوري شده، DNA آن ها به روش CTAB استخراج و واكنش زنجيره پلي مرازي بر روي آن ها انجام گرفته و طول قطعه DNA تكثير شده تشخيص داده شد. در بررسي الگوي باندي، باند نادري بين جمعيت ها مشاهده نگرديد. همچنين درصد چند شكلي براي تمامي آغازگرها برابر 100 بود و لذا تمامي آن‌ها توانستند تمايز بين جمعيت‌ها و نمونه‌ها را نشان دهند. آغازگر EMMO1 داراي بيشترين ميزان تنوع ژنتيكي ني، شاخص شانون، تعداد آلل موثر و تعداد آلل متفاوت بود و نسبت به آغازگر هاي ديگر بهتر توانسته فاصله بين جمعيت‌ها را نمايان كند. آغازگر OPAT20 داراي بيشترين ميزان محتوي اطلاعات چند شكلي بود كه نشان مي‌دهد به خوبي توانسته نمونه هاي جمعيتي سيب را از هم تفكيك كند و تنوع بين نمونه‌ها را از لحاظ ژن مورد بررسي نشان دهد. آغازگر EMMO2 نيز داراي بيشترين ميزان فراواني آللي بود.