رفتارهاي پاك و اعتدالي در حكمت 123 نهج البلاغه

نهج البلاغه يك بستر كامل براي زندگي سالم و عدالت­محور است، كلمات قصار و حكمت­آميز آن، جنبه­هاي والاي اخلاقي، تربيتي و داراي رفتارهاي پاكيزه و اعتدالي است. نهج‏البلاغه كه پس از قرآن كريم، گران‏قدرترين و ارزشمندترين ميراث فرهنگى و اجتماعي اسلام و برنامه زندگي سالم است از يك انسان خودساخته صادر شده و آيينه تمام نماي انسان كامل است. به موجب حديث اميرمؤمنان علي عليه السلام: «العدلُ حياتٌ» -عدالت عين زندگي­ست- و «اَلْعَدْلُ يَضَعُ الاُمُورَ مَوَاضِعَهَا» -عدالت هر چيزي را در جايگاه خود قرار مي­دهد-، ماهيت عدالت، رفتار انسانها را نيز در مسير صحيح و اعتدالي و به دور از انحراف قرار مي­دهد.در حكمت 123 «طُوبَى لِمَنْ ذَلَّ فِي نَفْسِهِ وَ طَابَ كَسْبُهُ وَ صَلَحَتْ سَرِيرَتُهُ.....» نُه ويژگي پاك را برمي­شمارد كه در مسير عدل­رفتاري و جداي از انحراف و افراط و تفريط الگوي انسان كامل در زندگي فردي و اجتماعي را ترسيم مي­كند. بر اساس اين حكمت: تواضع و فروتني (نفس پاك)، كسب روزي حلال (درآمد پاك)، باطن صالح (نيت پاك)، رفتار و اخلاق نيكو (اخلاق پاك)، حفظ زبان از بيهوده­گويي (زبان پاك)، كمك به نيازمندان جامعه (انفاق پاك)، در امان بودن ديگران از شر او (ارتباط پاك)، كفايت كردن به سنّت پيامبر صلّى اللّه عليه و آله (سنّت پاك) و عدم بدعت گذاري در دين (ديانت پاك)، لازمه يك زندگي پاكيزه و سعادتمند است. اين مقاله به روش توصيفي-تحليلي و شيوه كتابخانه­اي به بررسي موضوع پرداخته و هدف آن ارائه رفتارهاي عادلانه براي رسيده به زندگي پاك است.