منابع آبي جمهوري اسلامي ايران و راهكار سازگاري آن با تغييرات اقليمي با رويكرد توسعه پايدار

بحران آب در جهان دامنگير 26 كشور جهان با جمعيت بيش از 811 ميليون نفر شده است كه پيش بيني مي‌شود تا سال 2050 اين رقم به 66 كشور برسد. كمبود آب در منطقه خليج فارس سياستمداران را بر آن داشته تا در پي رويكردي نوين در سياست‌هاي منطقه‌اي باشند؛ چراكه مديريت ناصحيح گذشته در منابع آبي اين منطقه باعث بروز بحران و تخريب محيط زيست شده است. از طرفي با توجه به تغييرات اقليمي، منطقه خليج فارس از موقعيت استراتژيك ويژه‌اي برخوردار است كه نقش تعيين‌كننده‌اي در مناسبات بين المللي ايفا مي‌كند. تا جائيكه بسياري از محققان در رويكرد رئاليسم بر اين عقيده‌اند كه اگر بحران آب به خودي خود باعث بروز جنگ در آينده نگردد، حداقل يكي از عوامل اصلي بروز تنش و مناقشات سياسي در حال و آينده است. هرچند كه بررسي‌هاي ‌انجام شده در رويكرد ليبراليسم نشان مي‌دهد كه موضوع آب بيشتر عاملي براي همكاري و گسترش روابط متقابل و بين المللي مي‌باشد، با اين حال تنها راه تحقق اين موضوع به كارگيري ديپلماسي فعال، صحيح، واقع‌گرايانه در چارچوب توسعه پايدار و عدم آسيب به محيط زيست است. در اين مقاله با روش توصيفي-تحليلي مروري مي شود بر ارتباط توسعه و موضوع آب و سپس منابع آبي جمهوري اسلامي ايران بررسي و از اين منظر آب هاي داخلي، مرزي و آب‌هاي درياي آزاد تشريح مي‌گردد و سپس بحران آب ايران در سطح آشاميدني، صنعتي و كشاورزي مورد مطالعه قرار خواهد گرفت و جانمايي هاي غيراصولي صنايع آب‌بر بررسي و به بحران آب ناشي از اين موضوع در ايران اشاره خواهد شد. در نهايت سياست صحيح آب در چارچوب سازگاري با محيط زيست و توسعه پايدار تشريح مي گردد؛ بدين ترتيب كه پيگيري رويكرد همكاري، مذاكره و ايجاد ارتباط گسترده‌تر در چارچوب توسعه پايدار باعث سازگاري كشور در حوزه آب با تغييرات اقليمي در منطقه خواهد شد.