مدل ساختاري خود ناتوان سازي بر اساس اضطراب رابطه جنسي با توجه به نقش ميانجي احساس شرم از تصوير بدن در زنان داراي اختلال واژينيسموس

مقدمه: واژينيسموس فشردگي ناخواسته عضله هاي يك سوم بيروني واژن است كه مانع از برقراري رابطه جنسي مي شود. بر اساس سيستم تقسيم بندي بيماري هاي رواني، اين اختلال همراه با «اختلالات درد/ دخول تناسلي- لگني» است. هدف از پژوهش حاضر بررسي مدل ساختاري خودناتوان سازي بر اساس اضطراب رابطه جنسي با توجه به نقش ميانجي احساس شرم از تصوير بدن در زنان داراي اختلال واژينيسموس است. روش كار: اين پژوهش در زمره پژوهش‌هاي بنيادين و از نوع توصيفي _ همبستگي و مدل يابي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري پژوهش، كليه زنان داراي تشخيص قطعي روانپزشكي و باليني اختلال واژينيسموس كه در سال 1401-1402 به مراكز درماني، مراكز مشاوره روانشناختي و مراكز خدمات مامايي استان قم بودند. با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس 205 نفر با در نظر گرفتن ملاك هاي ورود و خروج از پژوهش به عنوان نمونه آماري انتخاب شدند. گرداوري داده ها با استفاده از پرسش نامه هاي خودناتوان سازي (جونز و رودوالت، 1982)، اضطراب ارتباط جنسي (ديويس و همكاران، 2006) و شرم از تصوير بدن (دوارت و همكاران، 2014) صورت گرفت. تجزيه و تحليل داده هاي توصيفي و بررسي فرضيات مدل با روش معادلات ساختاري با رويكرد تحليل مسير با نرم افزار spss25 و pls3 انجام شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه اضطراب رابطه جنسي (287/0) و شرم از تصوير بدن (334/0) تاثير مثبت و معناداري بر خودناتوان سازي و همچنين اضطراب رابطه جنسي (444/0) تاثير مثبت و معناداري بر شرم از تصوير بدن دارد. با وارد كردن متغير شرم از تصوير بدن به مدل، تاثير غير مستقيم اضطراب رابطه جنسي بر خودناتوان سازي (148/0) احصاء شد. نتيجه گيري: با توجه به يافته ها، مشخص گرديد كه مدل نهايي از برازش مطلوبي برخوردار است؛ به طوري كه اضطراب رابطه جنسي و شرم از تصوير بدن بر خودناتوان سازي در زنان داراي اختلال واژينيسموس تاثير دارد. بنابراين بايد به نقش متغيرهاي اضطراب رابطه جنسي و شرم از تصوير بدن در زنان داراي اختلال واژينيسموس، توجه شود.