خوانش داستان حسنك وزير بر اساس لهجه يا گويش احتمالي عصر بيهقي

سير تحوّل زبان فارسي با تكيه بر اصل قاعده كاهي جغرافيايي در ميان گويش ورانش به گونهاي بوده است كه كاربران اين زبان بيشترين تغيير ممكن را در راستاي كم كوشي زباني ايجاد كرده اند. از سويي ديگر، در لهجه ها و گويش هاي مناطق شرقي ايران و به ويژه منطقة بيهق، هنوز ردپاي زندة لهجه و گويش گذشته را مي توان ديد و همين امر به بازخواني متون خراساني و به ويژه كتابي مثل تارخ بيهقي بر اساس خوانش عصر مؤلف، كمك بزرگي مي كند. هدف اين مقاله آن است كه با تكيه بر يافته هاي زبان شناسان در حوزة زبان شناسي تاريخي و بررسي نمونه هاي موجود و جاري در لهجة سبزواري به بازخواني داستان حسنك وزير به صورتي كه احتمالاً در عصر بيهقي رايج بوده است بپردازد. در اين پژوهش كه با استفاده از منابع كتابخانه اي و تحقيق ميداني به سرانجام رسيده، تنها بخشي از داستان حسنك در حد مجال مقاله با الفباي فنوتيك آورده مي شود. دستاورد مقاله اين است كه با بازخواني علمي و مبتني بر زبان شناسي تاريخي نه تنها مي توان به شيريني و استحكام زبان عصر مؤلف پي برد كه حتي برخي دشواري هاي متن را از همين رهگذر مي توان شناسايي و مرتفع ساخت.