نقدي بر متد كلاسيك (GTM) آموزش زبان عربي در مدارس ايران

از ديرباز تا كنون، آموزش در مدارس و دانشگاه‌هاي ايران بر اساس رابطه يكطرفه معلم و دانش‌آموز شكل گرفته و دانش‌آموزان تنها دريافت‌كننده مطالب معلم هستند در حالي‌كه ناكارآمدي اين رويكرد سال‌هاست در دنيا روشن شده و كشورهاي پيشرفته به سوي رويكردهاي دانش‌آموزمحور رفته‌اند. تدريس زبان عربي نيز بعنوان يكي از مواد درسي در مدارس ايران هميشه با تكيه بر روش هاي سنتي همچون روش مستقيم،روش دستور–ترجمـه، روش خاموش و... صورت مي پذيرد،ازاين رو هيچگاه عناصري كه امروزه در روش هـاي نوين وجود دارند ازقبيل برانگيختن واكنش هاي ذهن مدرس و زبان آموز به هنگام آمـوزش زبـان عربـي،عناصـرمختلـف يادگيري،ويژگي هاي طرفين،سخن و موقعيت گفتگو، روند پيشـرفت درسـي و كسـب اطلاعـات توسـط زبان آموز و...موردتوجه صاحب نظران اين حوزه قرار نگرفته است.در اين مقاله درصـدديم بـا اسـتفاده از روش توصيفي-تحليلي روش هاي سنتي تدريس عربي را مورد نقد و بررسي قرارداده و معايب استفاده از آن در مدارس را بيان كنيم. طبق يافته هاي اين پژوهش، استفاده از روش هاي سنتي در تدريس زبان عربي باعث ميشود يادگيري در پايين ترين سطح خود كه به خاطر سپردن و حفظ كردن است باقي بماند و دانش آموز هيچگاه قادر به استفاده از آموخته هاي خود نباشد و تنها به حفظ مفاهيم تئوري بسنده كند.