ساماندهي فضاي پياده روها براي شهروندان و گردشگران شهر مشهد

در روال رايج شهرسازي ايران نوعي غفلت و بي‌توجهي نسبت به موضوع حركت پياده و فضاهاي پياده هم در عرصه نظري و هم در عرصه عملي به نحوي بارز مشاهده مي‌شود. پياده راه چيزي بيش از مجموعه مغازه ها است. اين مكان ها زمينه هاي فرهنگي، تفريحي، فراغتي، گردشي، زندگي مدني و تبادل ديدگاه، عقايد و نظرات جامعه را فراهم مي آورند. اين پژوهش با هدف ساماندهي فضاي پياده روها براي شهروندان و گردشگران شهر مشهد انجام پذيرفته است. در پژوهش حاضر از روش شناسي تركيبي كمّي و كيفي استفاده شده است كه بر اساس طرح هاي تركيبي كمي و كيفي مورس و ديگران (2003) از نوع طرح تركيبي همزمان قياسي يعني تركيب يك روش كمي با يك روش كيفي به طور همزمان مي باشد. نوع تحقيق كمي مورد استفاده بر اساس هدف پژوهش از نوع كاربردي و بر اساس نحوه گردآوري داده ها، روش پيمايشي است و نوع تحقيق كيفي مورد استفاده بر اساس هدف پژوهش از نوع اكتشافي و بر اساس نحوه تحليل داده ها، استفاده از روش تحليل مضمون است. جامعه آماري مرحله كمي، شامل كليه شهروندان مشهدي و گردشگران مي باشد كه حجم نمونه بر اساس فرمول نمونه گيري كوكران 384 نفر محاسبه گرديد. جامعه آماري مرحله كيفي پژوهش، شامل كليه اصناف مشمول آيين نامه ساماندهي بهره برداري اصناف از پياده روها و فضاهاي شهري و كارشناسان مسئول اجراي طرح مي باشند كه حجم نمونه با استفاده از نمونه گيري هدفمند انتخاب شدند. حجم نمونه مرحله كيفي پژوهش و بر حسب اشباع نظري، تعيين شد. ابزار تحقيق بخش كمي پرسشنامه و بخش كيفي، مصاحبه عميق مي باشد. نتايج پژوهش در قالب ارزيابي عملكرد از بهره برداري پياده روهاي سطح شهر از منظر ذينفعان و شهروندان، آسيب شناسي شرايط موجود پياده روها و ارائه پيشنهادات مؤثر به منظور بهره برداري بهينه از پياده روهاي سطح شهر بيان گرديد.