بازخواني شعر بهزاد كرمانشاهـي با تأملي در عنصر خودتوبيخي در شعر او

استاد بهزاد كرمانشاهي، اين «درويش دل ريش»، يكي از شاعران برجسته و او يكي از ميراث داران شعر كهن فارسي است كه تقريباً ناشناخته مانده است. معاني ژرف، استحكام در زبان و سهولت در شيوه بيان، از ويژگي هاي بارز شعر اوست. شعر وي به معناي حقيقي كلمه «سهل و ممتنع» است. آرمان گرايي، وطن دوستي، ظلم ستيزي از مهم ترين مضمون هاي شعري اوست. اين پژوهش با روش توصيفي- تحليلي، برخي از درون مايه هاي شعر وي را بازخواني نموده و كوشيده به اين پرسش پاسخ گويد كه فضاي حاكم بر شعر او، چه ويژگي هايي دارد. نتايج به دست آمده از اين پژوهش گوياي آن است كه دغدغه هاي انساني، عشق به ميهن و بي زاري از ريا و سالوس در جاي جاي اشعار وي هويدا است. آرمان گرايي شاعر از يك سوي و ناكامي هاي مبارزات ملي طي ساليان از سوي ديگر، همواره ذهن و روان حساس شاعر را مكدر نموده و در نتيجه آن، در آن بخش از شعر وي كه به بازگويي حديث نفس پرداخته، غالباً يأسي سنگين، همراه با نوعي «خودتوبيخي» بر شعر او سايه افكنده است.