راهبرد دريايي و آمايش سرزمين با تأكيد بر سواحل مكران به عنوان دروازه اميد و توسعه ايران

سرزمين پهناور ايران يكي از مناطق خشك و كم آب جهان است. در اين اقليم خشك، ايرانيان براي سده ها و ساليان متمادي زندگي همساز و سازگار با خشكي به وجود آوردند و تمدن باشكوهي را بر اساس سازوكار قنات و مهندسي آب و احترام به طبيعت و محيط زيست ايجاد كردند. اين تمدن كه با راهبرد و نگرش خشكي پايه به وجود آمد و استمرار يافت در ده هاي اخير در پي سياستهاي رشد كمي­گرايي صنعتي و رشد فزاينده شهرگرايي و سبك زندگي مصرف گرا و بي توجهي به اصول توسعه پايدار و آمايش سرزمين، با تراكم و اضافه بار مواجه شده كه پيامد آن تهديد امنيت زيست محيطي و حتي حيات تمدني بسياري از بخش­هاي فلات­هاي مركزي ايران بوده است. در چنين شرايطي تاب آوري اكولوژيك ايران بسيار شكننده شده و چاره كار تغيير رويكرد از نگاه دروني و خشكي پايه به نگرش راهبردي درياپايه و ساحلي و بيروني است. در ميان سواحل طولاني ايران، مكران به دليل دسترسي مستقيم به آبهاي اقيانوسي، بكر بودن و موقعيت راهبردي و كريدوري از ظرفيت و توانمندي بسيار بالايي براي برنامه­هاي توسعه اقتصادي، صنعتي، خدماتي، شهري و گردشگري برخوردار است كه مي­تواند دروازه و پيشران توسعه ايران گردد. انتخاب و اجراي راهبرد توسعه سواحل مكران نه تنها مي­تواند باعث توليد امنيت و توسعه در جنوب شرق ايران گردد بلكه مي­تواند باعث تقويت جايگاه و مناسبات بين­المللي ايران، توليد قدرت، نجات و بازخيزي تمدن ايران شود كه مي­توان از آن به عنوان «دروازه اميد و توسعه ايران» ياد كرد.