بررسي نوشهرگرايي در محيط زيست شهر اردبيل با استفاده از تحليل سوآت و ماتريس برنامه ‌ريزي استراتژيك كمّي

يكي از اصول نوشهرگرايي، بهره‌‌وري سبز از منابع شهري خصوصاً آب و انرژي آن است. در اين راستا با بررسي عوامل دروني و خارجي موثر بر شهر اردبيل، گزينه‌‌هاي استراتژيك مناسب را مورد بررسي قرار داده و از منظر نوشهرگرايي به تحليل عوامل از طريق ماتريس برنامه‌ ريزي استراتژيك كمّي پرداخته و نهايتاً گزينه‌‌هاي بيش از ميانگين نمرات جذابيت، به عنوان بهترين استراتژي‌‌هاي اجرايي براي مناسب‌‌سازي شهر اعلام شدند. بر طبق تجزيه تحليل سوآت، استراتژي غالب شهر از نوع تلفيقي قوت‌‌ها و فرصت‌‌هاي شهري (SO) است. از ميان 68 استراتژي اجرايي منتخب SO، برحسب نظرات 45 خبره، 5 استراتژي برتر در ماتريس QSPM مورد بررسي قرار گرفت كه از ميان آنها 3 استراتژي اجرايي انتخاب شده نوشهرگرايي، عبارت است از: 1) ايجاد محلّه‌‌هاي متراكم و كاملاً درهم تنيده؛ 2) بهسازي كيفي محيط با هدف كنترل آلودگي‌‌هاي زيست محيطي؛ 3) بهبود بخشيدن به كيفيّت زندگي و ايجاد ايمني براي ساكنان شهر اردبيل.