اثربخشي روش تدريس معكوس بر خلاقيت و درگيري تحصيلي دانش آموزان دوره اول متوسطه در درس علوم تجربي

هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي روش تدريس معكوس بر خلاقيت و درگيري تحصيلي در دانش‌آموزان بود. روش ﭘﮋوﻫﺶ نيمه آزمايشي با پيش‌آزمون و پس‌آزمون با دو گروه آزمايش و كنترل بود. جامعه آماري، كليه دانش‌آموزان دختر پايه نهم دوره اول متوسطه شهر سنندج در سال تحصيلي 1403-1402 مي باشد؛ كه از ميان آنها، 60 نفر به روش نمونه گيري خوشه‌اي انتخاب و به طور تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل قرار گرفتند. جهت گردآوري داده‌ها از پرسشنامه هاي خلاقيت وكيلي و اميني (1390) و درگيري تحصيلي ريو و تسينگ (2011) استفاده شد كه در ابتدا به عنوان پيش‌آزمون بر روي هر دو گروه آزمايش و گواه اجرا شد. سپس گروه آزمايش طي 8 جلسه تحت يادگيري معكوس؛ و گروه گواه تحت روش يادگيري سنتي در درس علوم تجربي پايه نهم قرار گرفتند. بعد از اتمام جلسات، براي هر دو گروه پس آزمون اجرا شد. داده‌ها با استفاده از آمار توصيفي و استنباطي (تحليل كوواريانس) تحليل شدند. يافته‌هاي حاصل نشان دادند كه يادگيري معكوس بر خلاقيت دانش آموزان و همچنين درگيري تحصيلي آنها موثر بوده است. تدريس به روش يادگيري معكوس، ميزان خلاقيت دانش آموزان و درگيري تحصيلي شان را بيشتر مي كند.