مقايسه اثربخشي رويكرد يادگيري معكوس و رويكرد يادگيري مشاركتي بر خودپنداره تحصيلي و تفكر انتقادي دانش آموزان پنجم ابتدايي در درس علوم

هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي آموزش به شيوه رويكرد يادگيري معكوس و مشاركتي بر خودپنداره تحصيلي و تفكر انتقادي دانش‌آموزان پايه پنجم ابتدايي در درس علوم مي‌باشد. روش پژوهش از نوع نيمه‌آزمايشي پيش‌آزمون پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل كليه دانش‌آموزان پايه پنجم ابتدايي شهر تبريز در سال تحصيلي 1402-1401 مي‌باشد. حجم نمونه متشكل از 80 دانش‌آموز پايه پنجم ابتدايي دو گروه آزمايش (رويكرد يادگيري معكوس 29 و يادگيري مشاركتي 27 نفر ) و گروه (كنترل24 نفر) بود كه به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزارهاي جمع‌آوري اطلاعات پرسشنامه خودپنداره تحصيلي دلاور (1373) و تفكر انتقادي ريكتس (2003) بود. ابتدا از هر دو گروه هاي آزمايش و گروه كنترل پيش آزمون خودپنداره تحصيلي و تفكر انتقادي به عمل آمد. سپس يك گروه آزمايش مباحث درس علوم را به شيوه يادگيري معكوس و گروه ديگر به شيوه يادگيري مشاركتي دريافت نمودند. در پايان، پس آزمون خودپنداره تحصيلي و تفكر انتقادي بر روي گروه هاي آزمايش و كنترل انجام شد. تجزيه و تحليل داده‌ها، با روش تحليل كوواريانس تك متغيره و چند متغيره انجام شد. نتايج نشان داد كه ميزان خودپنداره تحصيلي و تفكر انتقادي دانش‌آموزان گروه آزمايش كه با روش يادگيري معكوس و يادگيري مشاركتي آموزش ديده بودند نسبت به گروه كنترل، به طور معني‌داري بالاتر بود. يافته هاي حاصل از مقايسه ميانگين ها نشان داد كه ميانگين گروه آموزش يادگيري مشاركتي هم در خودپنداره تحصيلي و هم در تفكر انتقادي بزرگتر از ميانگين گروه يادگيري معكوس بود، بنابراين اثربخش تر از آن نيز مي باشد.