آزمون مدلي از رابطه بين درماندگي آموخته شده و سازگاري اجتماعي با رضايتمندي زندگي در دختران مقطع دوم متوسطه دبيرستان هاي غيرانتفاعي شيراز

زمينه و هدف: رضايت از زندگي به عنوان يكي از اهداف روانشناسي مثبت نگر، عبارت از ارزيابي شناختي- عاطفي فرد از زندگي خود و رضايت كلي فرد از زندگي، در گرو رضايت او از تمامي ابعاد زندگي مي باشد. در اين راستا، تحقيق حاضر با هدف آزمون مدلي از رابطه بين درماندگي آموخته شده و سازگاري اجتماعي با رضايتمندي زندگي در دختران مقطع دوم متوسطه دبيرستان هاي غيرانتفاعي شيراز انجام شد. روش پژوهش: پژوهش حاضر به لحاظ هدف كاربردي و از نظر روش توصيفي از نوع همبستگي بود كه بر روي نمونه اي (تعداد=384) از دانش آموزان دختر مقطع دوم متوسطه دبيرستان هاي غيرانتفاعي شيراز با روش نمونه گيري خوشه اي انجام شد. براي اين منظور پاسخ آزمودني ها يه پرسشنامه هاي رضايت از زندگي داينر و همكاران (1985)، سازگاري اجتماعي كوينلس و نيلسون (1988) و درماندگي آموخته شده بل (2000) جمع آوري در براي تحليل در نرم افزار هاي spss-26 و lisrel-8.8 وارد شد. يافته‌ها: يافته هاي پژوهش نشان داد كه بين متغيرهاي پژوهش رابطه همبستگي معني داري وجود دارد. همچنين نتايج آزمون مدل نشان داد كه درماندگي آموخته شده از طريق سازگاري اجتماعي بر رضايت از زندگي تأثير دارد. نتيجه گيري: نتيجه اين پژوهش نشان داد، عليرغم اينكه درمانگي آموخته شده، ميزان رضايت دانش آموزان از زندگي را به طور معني داري كاهش مي دهد، با اين حال، از طريق بالا بردن قدرت سازگاري اجتماعي، مي توان اثرات مخرب آن بر رضايت از زندگي را كاهش داد. درنهايت، اين پژوهش پيشنهادهايي را براي محققين و پژوهشگران به همراه دارد.