اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر خودانتقادي و تاب آوري در مادران داراي فرزند كم شنوا

مقدمه: خودانتقادي و تاب آوري دو بعد اثرگذار در مادران داراي فرزندا كم شنوا است، درمان مبتني بر پذيرش و تعهد نقش مهمي در سلامت رواني و جسمي آن ها دارد. هدف از مطالعه حاضر بررسي اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر خودانتقادي و تاب آوري در مادران داراي فرزند كم شنوا بود. روش بررسي: طرح پژوهش نيمه آزمايشي از نوع پيش‌آزمون- پس‌آزمون همراه با گروه كنترل بود. جامعه ي آماري شامل دانش آموزان نابينا، ناشنوا و كم شنوا مدارس ابتدايي و متوسطه اول شهر سيرجان در سال تحصيلي 1400-1399 بود. 30 نفر از مادران داراي فرزند كم شنوا به روش نمونه گيري در دسترس به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفي در يك گروه آزمايش (15نفر) و يك گروه كنترل (15 نفر) قرار گرفتند. گروه مداخله طي 8 جلسه تحت درمان مبتني بر پذيرش و تعهد 90 دقيقه اي و به صورت گروهي هفتهاي دو بار قرار گرفتند اما در مورد گروه كنترل اقدامي انجام نشد. پرسشنامه سطوح خودانتقادي و پرسشنامه تاب آوري در مورد آن ها اجرا شد. بود. تجزيه و تحليل داده‌ها با آزمون هاي توصيفي (ميانگين و انحراف استاندارد) و تحليل كوواريانس و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 23 انجام شد. ميزان P كمتر از 05/0 معني داري در نظر گرفته شد. يافته ها: نتايج نشان داد درمان مبتني بر پذيرش و تعهد موجب كاهش خودانتقادي و افزايش تاب آوري در مادران داراي فرزند كم شنوا شده است. نتيجه گيري: درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر كاهش خودانتقادي و افزايش تاب آوري مؤثر بود. بنابراين اين مداخله مي-تواند براي كاهش مشكلات روانشناختي در ماردان داراي فرزند كم شنوا، مورد استفاده قرار گيرد.