بررسي رابطه حساسيت اضطرابي با دشواري هيجاني، نقش ميانجي رفتار خودآسيب رسان در نوجوانان سطح رشت

هدف اصلي اين پژوهش بررسي رابطه حساسيت اضطرابي با دشواري هيجاني، نقش ميانجي رفتار خودآسيب رسان در نوجوانان سطح رشت است. روش پژوهش حاضر از نوع توصيفي همبستگي است. جامعه آماري شامل كليه نوجوانان سطح رشت كه در سال تحصيلي 1401 مشغول به تحصيل بودند كه ازميان آنها تعداد 195 نفر با استفاده از روش تصادفي ساده انتخاب شدند براي جمع آوري اطلاعات از پرسشنامه‌هاي پرسشنامه هاي رفتارهاي خودآسيب رسان (SHI) حساسيت اضطرابي تجديد نظر شده (ASI-R) و پرسشنامه مقياس دشواري هاي تنظيم هيجان(DERS) استفاده شد، براي تحليل دادها از روش آمار توصيفي و تكنيك مدل يابي معادلات ساختاري از نرم افزار آماري (آموس) استفاده شد. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه اثر ضريب مسير كل حساسيت اضطرابي با دشواري هيجاني نقش ميانجي رفتار خودآسيب رسان ، 0.269 و همچنين مقدار معناداري 4.901 مي باشد كه در مجموع يك مقدار معنادار مي باشد. اين نتيجه در راستاي ديگر يافته ها و مباني نظريه اي بوده و ارزيابي متغير حساسيت اضطرابي با دشواري هيجاني مي تواند در تدوين برنامه پيشگيري و مداخله درماني نوجوانان با رفتارهاي خودآسيب رسان استفاده شود.