پيش بيني خودجرحي بدون قصد خودكشي براساس ابعاد دلبستگي به والدين در دانشجويان

خودجرحي بدون قصد خودكشي، يكي از مشكلات جدي و نسبتا شايع در جوانان و به ويژه دانشجويان است كه تحت تاثير عوامل روانشناختي متعددي است. هدف پژوهش حاضر بررسي نقش ابعاد دلبستگي به والدين در پيش بيني رفتارهاي خودجرحي بدون قصد خودكشي در دانشجويان بود. روش پژوهش توصيفي و از نوع همبستگي بود. جامعه آماري شامل تمام دانشجويان دختر و پسر دانشگاه يزد در سال تحصيلي 1401-1400 بود كه از ميان آن ها 222 نفر به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند و به پرسشنامه ي دلبستگي به والدين و همسالان آرمسدن و گرينبرگ (1987) و پرسشنامه خود جرحي سانسون و همكاران (1998)، به صورت آنلاين پاسخ دادند. براي تجزيه و تحليل داده ها از روش همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون چندگانه استفاده شد. نتايج به دست آمده از همبستگي پيرسون نشان داد كه از بين ابعاد دلبستگي به والدين، اعتماد به والدين و ارتباط با والدين با خودجرحي رابطه منفي و بعد بيگانگي با والدين با خودجرحي رابطه مثبت داشت. تحليل رگرسيون نيز نشان داد از ميان ابعاد دلبستگي به والدين تنها بيگانگي با والدين (= -0/235β) قادر به پيش بيني خود جرحي بود. بنابراين بيگانگي از والدين مي تواند در انجام رفتارهاي خودجرحي دانشجويان به هنگام رويارويي با دشواري ها و چالش هاي زندگي نقش داشته باشد.