مدل ميانجي متوالي مبتني بر رويكرد هيجان‌مدار براي اضطراب اجتماعي: نقش تجارب آسيب‌زاي دوران كودكي، خاطرات منفي اوليه با ميانجي‌گري شرم و انتقاد از خود

مدل‌هاي رايج درمان شناختي رفتاري براي اضطراب اجتماعي بر شناخت‌‌هاي ناكار آمد تأكيد مي‌كنند اما اخير رويكرد درمان متمركز بر هيجان نقش طرح‌هاي هيجاني و نقش شرم و خود – انتقادي را در شكل گيري و تداوم اضطراب اجتماعي مؤثر مي‌داند. بنابراين هدف از اين پژوهش برازش مدل مبتني بر رويكرد هيجان‌مدار براي اضطراب اجتماعي با تأكيد بر نقش تجارب آسيب‌زاي دوران كودكي، خاطرات منفي اوليه با ميانجي‌گري شرم و انتقاد از خود بود. اين مطالعه از نوع توصيفي مقطعي بود كه به شكل همبستگي و مدل معادلات ساختاري صورت پذيرفت. جامعه شامل كليه دانشجويان در حال تحصيل در دانشگاه‌هاي دولتي تحت پوشش وزارت علوم شهر تهران در سال تحصيلي1401-1400و 420 نفر از دانشجويان دانشگاه شهيد بهشتي با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس در پژوهش شركت داده شدند. ابزارهاي پژوهش بصورت پرسشنامه قلم/كاغذي و بخشي هم بصورت لينك آنلاين كه در سايت https://porseshnameonline.com قرار داده شد و در فضاي مجازي در اختيار دانشجويان قرار داده شد. ابزارهاي پژوهش شامل پرسشنامه‌هاي تجارب ترومانيك دوران كودكي برنشتاين، تجارب اوليه زندگي گيلبرت، مقياس طرحواره نقص / شرم يانگ، فرم‌هاي خود – انتقادي گيلبرت و اضطراب اجتماعي كانور بود. داده‌ها به كمك نرم‌افزار SmartPLS- 3تحليل گرديد. نتايج نشان مي‌دهد كه تجارب تروماتيك دوران و خاطرات اوليه زندگي با ايجاد شرم و خود - انتقادي به‌عنوان يك مكانيسم تعديل و مقابله با شرم، در شكل‌گيري اضطراب اجتماعي نقش دارند.