بررسي رابطه بين شادكامي و اميد به زندگي با كيفيت زندگي و خودكارآمدي زنان سرپرست خانوار شهرستان اروميه

زنان سرپرست خانوار با دغدغه هاي معيشتي، عاطفي، وسواس هاي فكري و... روبرو مي شوند. هدف اصلي تحقيق حاضر بررسي رابطه بين شادكامي و اميد به زندگي با كيفيت زندگي و خودكارآمدي در بين زنان سرپرست خانوار بود. روش تحقيق حاضر به روش توصيفي و همبستگي و با استفاده از تكنيك پيمايشي بود. جامعه آماري كليه زنان سرپرست خانوار شهرستان اروميه بود كه به تعداد 245 نفر به عنوان نمونه آماري با استفاده از فرمول جامعه مشخص كوكران انتخاب شدند . ابزار گردآوري اطلاعات، پرسشنامه هاي استاندارد؛ اميد به زندگي اشنايدر و همكاران (2005)، شادكامي آكسفوردآرگايل، مارتين و كراسلند (1999)، كيفيت زندگي مركز بين المللي كيفيت زندگي (1989) و خودكارامدي شرر و همكاران (1982) بود. روش تجزيه و تحليل با استفاده از نرم افزار spss و با استفاده از روشهاي همبستگي پيرسون براي تعيين رابطه و رگرسيون براي پيش بيني صورت گرفت. يافته هاي تحقيق نشان داد كه شادكامي و اميد به زندگي به ترتيب با همبستگي691/0و 798/0با كيفيت زندگي و شادكامي و اميد به زندگي با خود كارآمدي به ترتيب 611/0 و 777/0 در سطح اطمينان 99/0 رابطه معني داري دارد. همچنين شادكامي و اميد به زندگي بواسطه كيفيت زندگي و خود كارامدي در سطح اطمينان 99 درصد(01/0P –Value ≤ ) قابل پيش بيني بود. نتيجه كلي اينكه، اميد به زندگي مي تواند زنان سرپرست خانوار را به سوي اهداف مطلوب نزديك كند و مي تواند رابطۀ نزديكي با خودكارآمدي داشته باشد. با توجه به اينكه زنان سرپرست خانوار مشكلات زيادي براي حضور در جامعه دارند، آن دسته از زناني كه انگيزه ها و اهداف متعالي دارند خودكارآمدي بيشتري خواهند داشت.