هستي و زمان هايدگر؛ اثري در حوزه روان درماني وجودي

بررسي كتاب هستي و زمان هايدگر نشان مي دهد كه اين كتاب را مي توان اثري در حوزه روان درماني وجودي محسوب نمود. در كتاب هستي و زمان وجود دازاين و انسان داراي اهميتي خاص است؛ چرا كه دازاين تنها موجودي است كه اگزيستانس دارد، هستي خود را مي فهمد، هستي موجودات ديگر را مي فهمد. از نظر هايدگر دازاين شيء نيست و وجود او منشأ معاني است. در واقع وجود دازاين در حد ذات خود با رابطه عدم ثبات مشخص شده است و چنين نيست كه به عنوان وجودي كاملاً انتظام يافته ظاهر شود. افزون بر اين دازاين جوهر ثابت نيست و در تحول دائمي است. وجود دازاين در توانايي او براي بودن ظاهر مي شود و اين توانايي منشأ امكانات اوست و سبب مي شود تا دازاين طرح اندازي كند. در واقع دازاين موجودي است كه هنوز آنچه خواهد شد نيست و مي تواند از هستي خود فراتر رود و اين ويژگي خاص دازاين است. ويژگي ديگر دازاين، آزاد بودن اوست؛ به اين معنا كه مي تواند نحوه ي بودن خود را انتخاب كند و امكانات خويش را در جهت بودن خويش به كار گيرد. دازاين به گونه اي بنيادين در جهان به سر مي برد؛ نه فقط به اين معنا كه جايي را در جهان همچون ميز و درخت اشغال كرده است؛ بلكه به اين معنا كه به طور مداوم تاويل مي كند، درگير مي شود و با چيزها و زمينه آن ها و موقعيت ها زيست مي كند. علاوه بر اين موجودي است كه از مرگ خويش آگاهي دارد و اين مي تواند زمينه وجود اگزيستانسيال او را فراهم آورد.